Ο Χριστός, μιλώντας παραβολικά, παρομοιάζει τον λόγο Του με τον σπόρο που πέφτει στην γη. Όταν είναι εύφορο το χωράφι, τότε καρποφορεί. Όμως, αν ο σπόρος πέσει κάπου αλλού, ή θα ξεραθεί ή θα γίνει τροφή για τα πουλιά. Αν τυχόν φυτρώσει μέσα σε αγκάθια και αγριόχορτα, αυτά θα τον πνίξουν.
Έτσι και ο Λόγος του Θεού δεν καρποφορεί σε ανθρώπους σκληρόκαρδους, με αμφιβολίες στην πίστη τους. Δεν καρποφορεί σε ανθρώπους που ίσως προσωρινά τον δέχονται αλλά γρήγορα τον ξεχνούν, επειδή η καθημερινότητα και οι μέριμνες τούς αποσπούν την προσοχή και το ενδιαφέρον.
Ο άνθρωπος έχει αλλάξει τις προτεραιότητες στην ζωή του και δεν θεωρεί πλέον τον Λόγο του Θεού τόσο αναγκαίο για την ζωή του, όσο την οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική του αποκατάσταση. Αδιαφορεί, χάνει την πίστη του, θεωρεί τυπική την σχέση του με την Εκκλησία και τον Θεό.
Η εργασία έγινε σκοπός ζωής. Ο άνθρωπος ζει για να δουλεύει. Χάνεται στην καθημερινότητά του, απομακρύνεται από τους οικείους του, γίνεται ξένος με την οικογένειά του. Οι σχέσεις του είναι τυπικές, αφού η επαφή τους είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οι ώρες της εργασίας είναι πολλές, η φυσική κόπωση αποζητά ξεκούραση. Οι συζυγικές σχέσεις, αλλά και οι σχέσεις με τα παιδιά, δεν αποτελούν προτεραιότητα. Η οικογένεια περνά κρίση και κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.
Αυτό είναι ένα μικρό σκιαγράφημα της κοινωνίας μας. Γίναμε ξένοι μεταξύ μας. Σε κάθε δυσκολία ή πειρασμό μένουμε μόνοι, γιατί ο πλησίον έγινε ξένος και συνήθως εχθρός. Σε κάθε πειρασμό «σηκώνουμε ψηλά τα χέρια», δείχνουμε αδυναμία, αγανακτούμε, θυμώνουμε, απελπιζόμαστε, γκρινιάζουμε.
Έννοιες που θεωρούνται αυτονόητες για τον χριστιανό είναι τελικά άγνωστες. Υπομονή, υπακοή, διάθεση για πνευματικό αγώνα, πραότητα, ανεξικακία, συγγνώμη...
Ο Λόγος του Θεού δείχνει να είναι άγνωστος στον χριστιανό σήμερα. Ο Χριστός είναι απών από την ζωή του χριστιανού. Δεν έπιασε ο σπόρος στο «χωράφι» του. Αν και χριστιανός, έμεινε στον τύπο, αγνοώντας την ιδιότητά του. Άγονο το χωράφι της ψυχής του, δεν δέχθηκε τον Λόγο του Θεού, αδιαφόρησε τελικά για τον εσωτερικό του κόσμο. Υπερίσχυσε η καθημερινότητα με τις βιοτικές μόνο ανάγκες. Χωρίς Χριστό επικρατεί ταραχή, οργή, θυμός, απελπισία. Χωρίς Χριστό ο χριστιανός πήρε την ζωή του λάθος.
Πώς μπορεί άραγε ο άνθρωπος, όταν εσωτερικά παραπαίει, να ορθοποδήσει; Τι νόημα έχει να μεριμνά για την εξωτερική του εμφάνιση, αδιαφορώντας για την εσωτερική του κατάσταση; Όταν η ψυχολογία του είναι χάλια, με τι διάθεση θα μπορέσει να εργασθεί, να αγωνισθεί, να καταλάβει το λάθος του, να κατανοήσει τον συνάνθρωπο;
Καιρός λοιπόν για μια επανεκκίνηση στην ζωή όλων. Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μονίμως με τα «ξένα χωράφια», αδιαφορώντας για το δικό μας. Να αφήσουμε τον σπόρο του Θεού να «πέσει» μέσα μας και να ανθίσει. Να καρποφορήσει, να μυρίσει η ψυχή μας άνοιξη! Να καλλιεργήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, να τον δυναμώσουμε πνευματικά.
Τα ερεθίσματα και οι προκλήσεις που δεχόμαστε καθημερινά είναι πολλές και συνεχείς. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Καιρός λοιπόν να του δείξουμε αγάπη αληθινή, κι όχι εφήμερη, που χάνεται στο πρώτο σύννεφο.
Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η αγαθοσύνη, η χρηστότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια, μας έχουν δοθεί ως δωρεά με το άγιο Βάπτισμα. Αυτά πρέπει να καλλιεργήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά ως άνθρωποι και ως χριστιανοί. Είναι τα στολίδια του χριστιανού.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να γίνουμε το παράδειγμα στην σύγχρονη κοινωνία. Ως χριστιανοί πρέπει να πολεμήσουμε την αδιαφορία, η οποία έχει κυριεύσει τους ανθρώπους. Ως χριστιανοί, το φως είναι αυτονόητο στην ζωή μας. Η παρουσία μας πρέπει να φωτίζει τον κόσμο, να σκορπά χαρά και χαμόγελο, αισιοδοξία και ελπίδα, αγάπη και συγχώρεση.
Ο χριστιανός είναι το εύφορο χωράφι, στο οποίο καρποφορεί ο Λόγος του Θεού και από τους καρπούς του τρέφεται ο κόσμος.
Ας κάνουμε λοιπόν την επανεκκίνηση στην ζωή μας! Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην κοινωνία μας, στην αγάπη που μας έδειξε ο Χριστός και μας έκανε παιδιά Του.
+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου
