“Τρείς σταυρούς επήξατο εν Γολγοθά ο Πιλάτος· δύο τοις ληστεύσασι και ένα του Ζωοδότου”. Ο ένας (τού Ζωοδότου) είναι ο Σταυρός της αγάπης, ο άλλος της μετανοίας και ο τρίτος του θράσους.
Την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η ανώτερη αρετή ήταν η τήρηση του νόμου. Η μεγαλύτερη δε υποκρισία, ήταν η υποκρισία της δήθεν τηρήσεώς του. Η υποκρισία είναι η μεγαλύτερη ασθένεια, αν λάβουμε υπ’ όψη μας την στάση του Κυρίου απέναντι στους υποκριτές. Βλέπουμε, δηλαδή, τον Χριστό να αντιμετωπίζη με ευσπλαχνία τους αμαρτωλούς, και αντίθετα δείχνει μεγάλη αυστηρότητα στους υποκριτές - φαρισαίους. Και για μεν τους πρώτους είπε: ήλθα για να σώσω το απολωλός, για δε τους υποκριτές εξεστόμισε τα φοβερά ουαί.
Στις ημέρες μας, εποχή, ιστορικώς, της Κ.Δ., κατά την οποία δεσπόζει ο Σταυρός και η Ανάσταση του Κυρίου, μεγίστη δε εντολή είναι η αγάπη και ύψιστο δείγμα της αγάπης το μαρτύριο - θυσία, στην εποχή μας, λοιπόν, η μεγαλύτερη υποκρισία είναι η υποκρισία ότι είναι κανείς σταυρωμένος ή μάρτυρας ή διωκόμενος.
Δηλαδή, παρατηρείται το φαινόμενο να εντάσσουμε το μαρτύριο και την θυσία στην προοπτική της ανθρωπαρέσκειας, πράγμα μεν ανόητο, ολέθριο δε για τις ψυχές των ανθρώπων.
Το κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους
Την αφορμή για τις σκέψεις αυτές μας έδωσε ένα πρόσφατο κείμενο της Κοινότητος του Αγίου Όρους. Αναφέρομαι στο φυλλάδιο με τίτλο “Η αλήθεια για την υπόθεση των κατεχόντων την Ιερά Μονή Εσφιγμένου” (Καρυές, Φεβρουάριος 2003). Στο αγιορείτικο αυτό κείμενο περιέχονται διαπιστώσεις που περιγράφουν όχι μόνον το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν, αλλά και άλλα παρόμοια που καταταλαιπωρούν την Εκκλησία μας.
