Ελέησόν με ο Θεός

Το πλήθος των ανομιών μου όταν σκεφτώ τρέμω στην ιδέα της μέλλουσας κρίσης. Τρέμω στην ιδέα ότι θα έρθεις Χριστέ μου, πάλι για δεύτερη φορά. Τρέμω στην ιδέα πως θα Σε αντικρύσω Χριστέ μου. 

Παίρνω θάρρος όμως  από το αμέτρητο έλεός Σου και ελπίζω. Παίρνω θάρρος από την αγάπη Σου και προχωρώ.

Δύσκολες συνθήκες επικρατούν. Ανησυχία, απελπισία, τρόμος και αβεβαιότητα. Αυτές οι συνθήκες μαρτυρούν την απουσία σου Χριστέ μου από την ζωή μου. Μαρτυρά ότι δεν σε κάλεσα στην ζωή μου.

Μια ζωή στην οποία έχει κυριαρχήσει η υποκρισία και το ψέμα. Μια ζωή που δεν δίστασαν κάποιοι  να χρησιμοποιήσουν ακόμη και την πίστη σαν δούρειο ίππο για να πετύχουν τα ανίερα σχέδιά τους. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός κυριαρχεί και οδηγεί σε πολέμους και θάνατο.

Μια ζωή που αναγνωρίζω μόνο το δικαίωμα και αγνοώ την υποχρέωση.

Σκέφτομαι άραγε την μέλλουσα κρίση; 

Πιστεύω σ' αυτήν ώστε να σκέφτομαι συνεχώς ότι πρέπει να είμαι έτοιμος εκείνη την ημέρα; 

Αυτές οι σκέψεις μπορεί να με βοηθήσουν να αναγνωρίσω τα λάθη μου, να προσπαθήσω και να αγωνιστώ.

Βρίσκομαι πρό των πυλών της Μεγάλης Σαρακοστής και μου δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστώ. Βλέπω την Σαρακοστή σαν κολυμβήθρα, η οποία θα μου ξεπλύνει μέσα από την προσπάθεια, τα πάθη μου.

Μου δίνεις ευκαιρίες Χριστέ μου να σε βάλω στην ζωή μου. Βλέποντας τα πάθη μου και γνωρίζοντας την αγάπη Σου, σαν τον Δαυίδ Σου φωνάζω: " ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα Σου έλεος"!

+αρχ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία

Με πολλή λύπη παρακολουθούντες την - κατά τον επιτιθέμενο - ειδική επιχείρηση «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας, εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στον ουκρανικό λαό, αλλά και στην τοπική Εκκλησία, η οποία πολύ πιθανώς ενδέχεται να βρεθεί σε κατάσταση διωγμού και μαρτυρίου.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί

Από παιδί άκουγα συχνά κάποιους να λένε «έρχεται πόλεμος, μαζέψτε τρόφιμα!».

Τώρα, που αντικειμενικά ο κόσμος βαδίζει σε επικίνδυνες ατραπούς, ακούω κάποιους παρόμοιας πνευματικής ποιότητας με τους προαναφερομένους να λένε «πρέπει να γίνει πόλεμος για να καθαρίσει η γη από το κακό». Το λένε και γεμίζει το στόμα τους! Το λένε και ευχαριστιούνται με την προσδοκία της σφαγής ανθρώπων!

Παλαιότερα, όταν δεν υπήρχε θέμα, τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους με την απειλή του πολέμου, ώστε να παραλύουν πνευματικά και να τους ελέγχουν. Τώρα, που υπάρχει κάποιο ζήτημα, αντί να είναι υπέρμαχοι της ειρήνης και του δικαίου, δημοσιεύουν δήθεν προφητείες, ώστε να παραλύσει η αντίσταση των χριστιανών στο κακό.

Ο Θεός δεν διοργανώνει τους πολέμους, ούτε «πρέπει να γίνει πόλεμος για να φύγει το κακό». Τον πόλεμο κάνουν οργισμένοι και πλεονέκτες άνθρωποι. Σε πόλεμο παρασύρονται οι κοινωνίες που ζουν μέσα στην οργή, όπου όλοι κατακρίνουν όλους.

Η ελευθερία του Ασώτου

Ένα από τα ιδιώματα του Θεού είναι η ελευθερία, με την οποία στόλισε τον άνθρωπο. Η ελευθερία της επιλογής είναι το δικαίωμα που έχει ο άνθρωπος να κατευθύνει μόνος του την ζωή του, σύμφωνα με τις επιλογές του, έχοντας ταυτόχρονα και την ευθύνη των επιλογών του.

Αυτήν την επιλογή έκανε και ο άσωτος της ευαγγελικής περικοπής, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα της ελευθερίας του. Θεωρούσε την ασφάλεια και τη σιγουριά που του πρόσφερε ο Πατέρας  ως δεσμά, τα οποία του στερούσαν την ελευθερία. Επέλεξε τελικά να ζήσει ελεύθερα, μακριά από αυτά τα "πατρικά δεσμά". Απομακρύνθηκε από την οικία του Πατέρα του και έγινε δέσμιος των παθών του, χάνοντας τελικά την ελευθερία, την οποία αναζητούσε. 

Η ζωή του μετατράπηκε σε κόλαση. Η ελευθερία που αναζητούσε ήταν τελικά δουλεία. Αφού έπαθε πολλά, στο τέλος θυμήθηκε την ζωή που είχε πριν, κοντά στον Πατέρα του. Οι δούλοι του Πατέρα του ήταν πιο ελεύθεροι από τον ίδιο.  Αναγνώρισε ως αιτία της κατάστασής του, τα πάθη και τον εγωισμό του, τα οποία του στέρησαν την ελευθερία. 

"Εις εαυτόν δε ελθών",  αναγνώρισε το λάθος του. Κατάλαβε τι είχε και τι έχασε. Μετανόησε. 

Η μετάνοια τον οδήγησε πάλι πίσω στην ελευθερία, σπάζοντας τα δεσμά που τον είχαν εγκλωβισμένο.

Η μετάνοια ήταν η ελευθερία του.

Τίποτα πια δεν τον κρατούσε. Είχε πλέον το θάρρος, αναγνωρίζοντας το λάθος του, να επιστρέψει πίσω στον Πατέρα του.

 Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της αυτή η Ευαγγελική περικοπή για την κατάσταση την οποία έχει βρεθεί ο σημερινός άνθρωπος!

Πιστεύει ότι ζει ελεύθερα, ζώντας μακριά από τον Θεό, δεν τον ενδιαφέρει και δεν Τον θεωρεί απαραίτητο στη ζωή του. Πιστεύει ότι μόνος του τα καταφέρνει καλύτερα.

Άραγε δεν βλέπει σε τι κατάσταση έχει φτάσει ο κόσμος που ζει και σε τι επίπεδο έχει φτάσει η κοινωνία μας; Πόσο άθλιες είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους; Η έλλειψη αγάπης δεν τον αφήνει να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπηθούν, να ζήσουν μαζί.  Όλα είναι θολά στα μάτια του και αδυνατεί να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Νομίζει ότι ζει ελεύθερος, θεοποιώντας τα πάθη του και τον εγωισμό του, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο την δειλία του να αναγνωρίσει τα λάθη του.

 Η φράση του Ευαγγελίου "εις εαυτόν δε ελθών", είναι το μήνυμα το οποίο πρέπει να λάβει ο άνθρωπος σήμερα, αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο τα λάθη του,  μετανοώντας, κερδίζοντας έτσι την ελευθερία του. Αυτήν την Ελευθερία την οποία έχει στερηθεί και ο ουράνιοςΠατέρας περιμένει καρτερικά να του την χαρίσει πάλι πίσω.

 Καλό υπόλοιπο του τριωδίου.

+αρχ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

Μαθητές Χριστού ή οπαδοί συλλογικής ταυτότητας;

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση της εντατικής ενασχόλησης ορισμένων χριστιανών με απόψεις ατόμων που εκφράζουν την διαφωνία τους είτε με την πίστη είτε με συγκεκριμένες πράξεις και λόγους των χριστιανών. Στην εποχή των social media οι αντιδράσεις φτάνουν σε σημείο στοχοποίησης και διαδικτυακού «λιντσαρίσματος» κατά συγκεκριμένων προσώπων. Το πλήθος φανατίζεται εναντίον ενός επιλεγμένου προσώπου κάθε φορά. 

Πρόσφατα, για παράδειγμα, κάποιος εξέφρασε την άποψή του, πως πιστεύει ότι μια συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά που δείχνει την βιοτή ενός αγίου δεν προάγει τις διανοητικές ικανότητες των τηλεθεατών, ούτε μπορεί να εμφανίζεται ως ιστορικό αφήγημα.

Το συγκεκριμένο άτομο δημοσίευσε την άποψή του μεν δημοσίως, αλλά σε συγκεκριμένο και περιορισμένο κοινό, που παρακολουθεί τα λεγόμενά του. Ορισμένοι χριστιανοί «ανέλαβαν» να διαδώσουν σε πολλαπλάσιο βαθμό τις απόψεις του. Αυτό συμβαίνει είτε διότι κάποιοι ωφελούνται προβάλλοντας αντιπαραθέσεις, ώστε να αναδειχθούν στο κοινό ως «υπερασπιστές της πίστης», είτε διότι κάποιοι άλλοι δήθεν «πιέζονται από τον πιστό λαό να δώσουν την απάντηση που αξίζει» για να διατηρήσουν την λαοφιλία τους. Ταραχή και καταιγισμός άρθρων και λόγων ακολούθησε για το εν λόγω πρόσωπο και προβλέπεται να συνεχιστεί για κάποιο διάστημα έτσι, όπως δυστυχώς έχει ξανασυμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις. 

Ταπείνωση και εγωισμός - αιώνιοι αντίπαλοι

Λίγες ημέρες πριν ανοίξει τις πύλες της η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, διερχόμαστε τις πρώτες Κυριακές του Τριωδίου, οι οποίες είναι μια προπαρασκευή για το στάδιο της νηστείας.

Στην πρώτη Κυριακή του Τριωδίου προβάλλουν μπροστά μας δύο τύποι ανθρώπων, ο Τελώνης και ο Φαρισαίος.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι της παραβολής αποτελούν για εμάς τους χριστιανούς την προσωποποίηση της ταπείνωσης και της υπερηφάνειας, αντιστοίχως. Η ταπείνωση λειτουργεί ως αντίδοτο στο δηλητήριο του εγωισμού, που προσβάλλει τον άνθρωπο.

Ταπείνωση και εγωισμός, αιώνιοι αντίπαλοι μέσα στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.

Δύο αιώνιοι αντίπαλοι που παλεύουν να κερδίσουν την θέση τους στην καρδιά του ανθρώπου.

Δύο αντίπαλοι που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου.

Ο χριστιανός, ως αγωνιστής, μάχεται διαρκώς τον κακό του εαυτό, προσπαθώντας να τον κάνει καλύτερο. Σκοπός του πνευματικού του αγώνα είναι η Ανάσταση. Η πορεία όμως αυτή είναι δύσκολη και επίπονη. Είναι ένας Γολγοθάς, του οποίου η γεύση οδηγεί στην Ανάσταση.

Αυτός ο αγώνας αρχίζει με την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία καλείται ο χριστιανός να «μπει» στο στάδιο και να αγωνιστεί.

Σ’ αυτόν τον αγώνα ο αθλητής χρειάζεται κάποια εφόδια για να αντέξει την δοκιμασία και να κερδίσει.

Η αγία μας Εκκλησία καλεί όλους μας να καλλιεργήσουμε την ταπείνωση, ώστε να καταφέρουμε να διώξουμε τον εγωισμό, ο οποίος μας εμποδίζει και μας αποθαρρύνει από τον αγώνα.

Η ταπείνωση του Τελώνη είναι για τον χριστιανό φάρος και οδηγός για την πορεία του προς την Ανάσταση.

Χωρίς ταπείνωση ο χριστιανός, δεν έχει αυτογνωσία, ούτε αυτοέλεγχο, δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, του λείπει η μετάνοια. Χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει μετάνοια, άρα κυριαρχεί ο εγωισμός. Χωρίς ταπείνωση ο χριστιανός στέκεται υπερήφανα σαν τον Φαρισαίο, γυμνός από πνευματικά εφόδια, δέχεται τα κύματα των πειρασμών, τα οποία τελικά τον πνίγουν.

Όταν δεν σκύβεις στο κύμα, αυτό σε πνίγει...

Η ταπείνωση αποτελεί πρόκληση για τον άνθρωπο που θέλει να λέγεται χριστιανός.

Στην σημερινή εποχή ο άνθρωπος κυριαρχείται από αυτοδικαίωση και έλλειψη αγάπης προς τον πλησίον. Κλεισμένος ερμητικά στον μικρόκοσμό του, δεν κάνει διάλογο, δεν θέλει να ακούει, παρά μόνο να μιλάει. Μόνη συντροφιά ο εγωισμός, ο οποίος τελικά, του κάνει την ζωή κόλαση. Μόνο αν καλλιεργήσει την αρετή της ταπείνωσης η ζωή του θα μυρίζει συνεχώς Ανάσταση.

+αρχ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου