25.2.17

Μεγάλη Τεσσαρακοστή


Ο απ. Παύλος μας λέει χαρακτηριστικά στην προς Τιμόθεον επιστολή του: ο αθλητής «οὐ στεφανοῦται ἐάν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ», αναφερόμενος στον αγώνα του ανθρώπου, ο οποίος, εάν δεν είναι «νόμιμος», σύμφωνα με τους κανόνες, δεν θα κερδίσει το στεφάνι της νίκης.

Η ζωή μας μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, ως χριστιανοί ορθόδοξοι, είναι ένας διαρκής αγώνας με στόχο την σωτηρία. Οι κανόνες της Εκκλησίας οριοθετούν και διέπουν τον αγώνα αυτό, ώστε ο αθλητής «νομίμως», κατά τον απόστολο, να αγωνίζεται.

Οι πειρασμοί του Ιησού στην έρημο

18.2.17

Ο Δίκαιος Κριτής


Η Αγία μας Εκκλησία, ως φιλόστοργος μήτηρ, ενδιαφέρεται και μεριμνά για την σωτηρία των παιδιών της. Τα παρηγορεί, τα σκεπάζει, τα νουθετεί, τα σηκώνει από τις πτώσεις τους, τους δείχνει να πορευθούν τον σωτήριο δρόμο, τους φανερώνει την αλήθεια!

Η πορεία του ανθρώπου για την σωτηρία περνά μέσα από την ταπείνωση και την μετάνοια· η πορεία αυτή, όμως, λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας, είναι «ανηφορική», δύσκολη, και την εκμεταλλεύεται ο πειρασμός, μέσω του εγωισμού, οπότε την κάνει δυσκολότερη.
Έρχεται η Εκκλησία και, κατά την διάρκεια της πορείας αυτής, αποκαλύπτει την αλήθεια, την οποία ο πειρασμός προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρύψει, βυθίζοντας στο σκοτάδι τον άνθρωπο.

Η σημερινή Κυριακή των Απόκρεω μας παρουσιάζει την μεγάλη αλήθεια που είναι η Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Θα έρθει πάλι ο Χριστός, ως Δίκαιος Κριτής, και τότε θα κρίνει δίκαια όλους τους ανθρώπους, αναλόγως των πράξεών τους, οδηγώντας τούς μεν στα δεξιά Του, στο απέραντο φως και την αιώνια Βασιλεία Του, τους δε στα αριστερά Του, στο απέραντο σκότος και την αιώνια κόλαση!

15.2.17

Η Αγάπη


Όταν σου δίνουν αγάπη, κράτα την!
Όταν νιώθεις αγάπη, μοιράσου την!
Όταν ζητάς αγάπη, μάθε και να την δίνεις!

Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, συνεχώς αυξάνει.
Αλλοιώνει χαρακτήρες,
συμπληρώνει τα κενά,
αναπαύει ψυχές,
γαληνεύει ανθρώπους,
αγκαλιάζει τα πάντα,
ομορφαίνει τον κόσμο,
καταργεί το σκοτάδι,
αγιάζει τον άνθρωπο!

13.2.17

Ο άνθρωπος του Θεού


Ζούμε σε μια εποχή με κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου το άγχος! Η εποχή της ταχύτητος, «να τα κάνω γρήγορα όλα, να τα προλάβω όλα», έχει οδηγήσει μοιραία τον άνθρωπο σε ένταση και ταραχή, με αποτέλεσμα καταστροφικό για την ψυχική και σωματική του υγεία, το  άγχος.
Όταν σκέφτεσαι και ενεργείς μονίμως αγχωτικά και γρήγορα, δήθεν «για να προλάβεις», λογικό είναι να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς. Το μυαλό μπαίνει σε αδράνεια, καταργείται η λογική σκέψη, το άγχος «παγώνει» τα πάντα, αφήνοντας την ψευδαίσθηση ότι ενεργείς σωστά, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο «να έρθει στον εαυτό του», να κατανοήσει την αδυναμία του, ζητώντας βοήθεια από τον Θεό, αλλά και από τους ανθρώπους.

Αποτέλεσμα αναπόφευκτο  το σύνδρομο της εποχής μας που είναι:
-η άγνοια: «δεν γνωρίζω»
-η αδιαφορία: «δεν ενδιαφέρομαι να μάθω»
-η γνώμη επί παντός επιστητού: «έχω άποψη, γιατί τα γνωρίζω όλα!»

Πώς να συνεννοηθεί κανείς και με ποιον, όταν έχει κυριαρχήσει αυτό το σύνδρομο στην ζωή των ανθρώπων;! Ποιος μπορεί να υποχωρήσει στην γνώμη του άλλου, όταν πιστεύει ότι μόνο αυτός έχει την αλήθεια;!

11.2.17

«Εις εαυτόν δε ελθών….»!


Η αιώνια, αυτή, φράση, που ελέγχει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, μας φέρνει ενώπιον του εαυτού μας και μας προτρέπει να δούμε αν έχουμε καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και αν έχουμε διάθεση προσπάθειας, ώστε να επανέλθουμε στον πραγματικό εαυτό μας. Ποιος είναι όμως ο εαυτός μας, ο πραγματικός, από τον οποίο έχουμε ξεφύγει και πρέπει να επανέλθουμε; Η ευαγγελική περικοπή του Ασώτου υιού δίνει την απάντηση.

Είμαστε πλασμένοι για να ζούμε μέσα στην ασφάλεια του Πατέρα, να έχουμε επαφή και επικοινωνία με τον  Θεό, να απολαμβάνουμε και τα αγαθά που μας προσφέρει ο Πατέρας, την αγάπη, την απλότητα και την ελευθερία.  Αυτός, λοιπόν, είναι ο πραγματικός εαυτός του ανθρώπου, να  ζει με απλότητα και να αγαπά χωρίς διάκριση. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της καταστάσεως είναι η γαλήνη και η ηρεμία που κατακλύζει τον άνθρωπο, διαχέοντας αυτήν την χάρη, όχι μόνο σε αυτούς που τον πλησιάζουν, αλλά και σ’ αυτούς που τον σκέφτονται!

6.2.17

Εισήγηση γέρ.Νικοδήμου Λαυριώτη για το ζήτημα της Μ.Εσφιγμένου

Την Κυριακή 5/2/2017 στην Κινηματογραφική λέσχη Ηλιούπολης (Αττικής) έγινε προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ του Νίκου Αναγνωστόπουλου με τίτλο «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι». 


Παραθέτουμε τον εισήγηση που απηύθυνε στο κοινό ο γέροντας Νικόδημος Λαυριώτης.

Πανοσιολογιώτατε Άγιε Καθηγούμενε της γεραράς και σεβασμίας εν Αγίω Όρει Μονής του Εσφιγμένου,
Αγαπητοί Πατέρες,
Κυρίες και Κύριοι φιλοθεάμονες και φιλόκαλοι,

Εύχομαι Χρόνια Πολλά και το 2017 να οδηγήση ο Κύριος καθένα προσωπικά και την χώρα μας εις πραγματική ευημερία, με υγεία και πρόοδο. Κατ’ αρχάς, να ευχαριστήσω τους παράγοντας και διακονούντας εις την κινηματογραφικήν ταύτην λέσχην της Ηλιουπόλεως διά την τιμήν να προβάλη το ντοκιμαντέρ αυτό διά το Άγιον Όρος και διά το ζήτημα της Ι.Μ. Εσφιγμένου του αγαπητού ρέκτου καλλιτέχνη κ. Νίκου Αναγνωστόπουλου, και να φιλοξενή ημάς εδώ τώρα.

Μετά όσα ανεφέρθησαν, τόσον από τον Άγιον Καθηγούμενον, όσον και από τους εκλεκτούς επιστήμονας κ. Βασιλειάδην και τον κ. Κρίτωνα Χρυσοχοϊδην, πιστεύω ότι δεν πρέπει να αναφερθώ διά μακρών εις την ενότητα και εις την οικουμενικότητα του Αγίου Όρους. Διά να έχωμεν τον χρόνον να συζητήσωμεν περί αυτών των βασικών αρχών και αξιών της υπάρξεως της ζωής αυτού, κατά τον διάλογον που θα ακολουθήση.

5.2.17

Χαιρετισμός γερ.Βαρθολομαίου κατά την προβολή ντοκυμαντέρ στην Ηλιούπολη

Την Κυριακή 5/2/2017 στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης (Αττικής) έγινε προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ του Νίκου Αναγνωστόπουλου με τίτλο «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι».

Ακολουθεί ο χαιρετισμός που απηύθυνε στο κοινό ο γέροντας Βαρθολομαίος, καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου:



Αγαπητοί μας,

Κάθε φορά που παρακολουθώ το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, βιώνω τα ίδια πρωτόγνωρα συναισθήματα, σαν να το παρακολουθώ για πρώτη φορά, καθηλώνομαι και μεταφέρομαι στο Περιβόλι της Παναγιάς μας, το Άγιο Όρος. 

Ο σκηνοθέτης  κος Αναγνωστόπουλος, κατάφερε, μέσα από την κάμερά του, ξεδιπλώνοντας το καλλιτεχνικό του χάρισμα ανάμεικτο με την αγάπη του για το Άγιο Όρος, να μας παρουσιάσει αυτό το δημιούργημά του, με το οποίο τόλμησε και κατάφερε να αγγίξει δύο ευαίσθητα θέματα, το Άγιο Όρος και το χρονίζον ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου.

Το Άγιο Όρος είναι ένας μοναδικός τόπος και μια παγκόσμια κληρονομιά για όλους. Όταν επιχειρεί κάποιος να μιλήσει ή να αναφερθεί σ’ αυτό, δεν αρκούν μόνο οι γνώσεις του, αν δεν συμβαδίζουν και με την βιωματική εμπειρία του.

Ο κος Αναγνωστόπουλος, έχοντας αυτήν την βιωματική εμπειρία, γνώριζε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. 

Ενθυμούμαι τις αμέτρητες λήψεις που έκανε, τα ατελείωτα ταξίδια από την Αθήνα για το Άγιο Όρος και πάλι πίσω, να περιμένει ειδοποίηση από εμάς για να ανέβει και να καταγράψει την κάθε εποχή με τα καιρικά της φαινόμενα, τις απλές ακολουθίες και κάποιες πανηγύρεις των Μονών, την καθημερινή ζωή των μοναχών, καθώς και τόσα άλλα, τα οποία είχε συλλάβει και προγραμματίσει στο νου του και με υπομονή τα εκτελούσε.

Για εμάς τους μοναχούς, που ήμασταν συνεχώς δίπλα του κατά την διάρκεια καταγραφής και δημιουργίας του ντοκιμαντέρ, αν και πρωτόγνωρο, ήταν μια μεγάλη εμπειρία και ένα μάθημα για το… ό,τι κάνεις με αγάπη το κάνεις με την καρδιά σου και τότε έχεις αποτέλεσμα.

Αυτή η αγάπη για την δουλειά του δέθηκε και με την αγάπη του για το Άγιο Όρος με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί στα μάτια του θεατή το μεγαλείο του Αγίου Όρους, αβίαστα, αφήνοντας να «μιλήσει» μόνο του το Άγιο Όρος, χωρίς παρεμβάσεις, με το μοναδικό τρόπο που μόνο αυτό γνωρίζει.

Καθώς η κάμερα κατέγραφε την «ομιλία» αυτή του Αγίου Όρους, αυτό το ίδιο δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και σε κάτι που χρόνια το «πονά και το ταλαιπωρεί», το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου. 

Καταγράφει η κάμερα τον «πόνο» του Αγίου Όρους, ο οποίος είναι κάτι το αταίριαστο μπροστά στο μεγαλείο και στην πραγματικότητά του, που είναι η έκφραση της ενότητος και της οικουμενικότητος μέσα στον ησυχαστικό χαρακτήρα του.

Είναι πράγματι κάτι το πολύ σπουδαίο να καταφέρεις να ΜΗN μιλήσεις εσύ, που έχεις «άποψη», αλλά να αφήσεις να μιλήσει βιωματικά το ίδιο το αντικείμενο που καταγράφεις με μια κάμερα!

Κλείνοντας τον χαιρετισμό αυτό, θα ήθελα να καταθέσω κάτι το οποίο έχει την μορφή απαντήσεως στο ερώτημα, γιατί δεν ακούστηκε και η άλλη άποψη…

Το ντοκιμαντέρ σκοπό είχε να μιλήσει το ίδιο το Άγιο Όρος, να πει την άποψή του για τον εαυτό του, να φανερώσει το μεγαλείο του, να αναφέρει τον «πόνο» του, να παρουσιάσει ποιο είναι πραγματικά το Άγιο Όρος, να στείλει παντού το μήνυμα ενότητος και να ευαισθητοποιήσει τους πάντες, ώστε να καταλάβουν ότι δεν είναι τόπος αναρχίας και θρησκευτικού φανατισμού, αλλά τόπος ησυχίας και προσευχής. Συνεπώς, η άλλη άποψη είναι ξένη προς το Άγιο Όρος, δεν χωρά μέσα σ’ αυτό, και το σημαντικότερο όλων: «η άλλη άποψη» από μόνη της και εν γνώσει της έθεσε τον εαυτό της εκτός Αγίου Όρους, μην αφήνοντας περιθώριο επικοινωνίας σε κάθε προσπάθεια, από τις πολλές, που κατέβαλε το Άγιο Όρος γι’ αυτό.

Τέλος, εκ μέρους των πατέρων της Μονής μας θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιουπόλεως για την φιλοξενία και προβολή της ταινίας «ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι»,

να συγχαρώ, για πολλοστή φορά, τον κο Αναγνωστόπουλο, ως φίλο και αδελφό, για την αγάπη που έχει στην καρδιά του, σύμφωνα και με τον τίτλο του έργου του, η οποία αγάπη εκδηλώνεται μέσα από την τέχνη που ακολουθεί και καταγράφεται κατευθείαν στις καρδιές όλων των θεατών των έργων του, 

να ευχαριστήσω τους αγαπητούς ομιλητές, καθώς και όλους όσοι βρεθήκατε εδώ σήμερα, και να ευχηθώ καλή και ευλογημένη χρονιά, γεμάτη αγάπη και ειρήνη, πρώτα στις ψυχές μας, για να φθάσει και στον κόσμο όλο!


Ευχαριστώ! 

1.2.17

Προσευχή αντί μίσους



Όταν βαδίζεις σε πνευματικά σκοτάδια και δεν σου κάνει αίσθηση η έλλειψη του φωτός, ζεις και τρέφεσαι από το σκότος. Η ζωή σου όλη είναι ταραγμένη, σκοτεινή, μακριά από το φως, μακριά από τον Χριστό! Η παραμονή στο πνευματικό σκότος είναι επιλογή ζωής, δηλαδή επιλέγεις να ζεις μ' αυτόν τον τρόπο, χωρίς φως!

Για να δικαιολογήσεις, όμως, την πορεία σου αυτή, για να καλύψεις την ταραχή που σου προκαλεί το σκοτάδι, το οποίο έχεις επιλέξει, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι βρίσκεσαι σε ένα συνεχή, χωρίς τέλος, αγώνα για την πίστη σου. Ξαφνικά «βαπτίζεις» το σκοτάδι σου σε «αγώνα για το φως», αγωνίζεσαι δήθεν για τον Χριστό, ψάχνοντας και για ακολούθους.

Η ταραχή όμως που επικρατεί στην ζωή σου μόνο ταραχή μεταδίδει και στους ακολούθους σου... Τους μιλάς για έναν «Χριστό», όχι πράο και ταπεινό, αλλά έναν «επαναστάτη»!