«Την σκότωσα επειδή την αγαπούσα»
Πολλές φορές μετά από μια γυναικτονία ακούμε τον φονιά να λέει:
«Την σκότωσα επειδή την αγαπούσα. Δεν έδειχνε να με θέλει πολύ. Την κτυπούσα όταν με νευρίαζε. Την είχα προειδοποιήσει να μην με νευριάζει, διότι χάνω την ψυχραιμία μου. Μετά έφυγε από κοντά μου και ζούσε μόνη και ανεξάρτητη. Πήγαινα να την δω και μου έλεγε να φύγω, διότι έλεγε πως την ενοχλούσα. Τώρα τελευταία όμως άρχισε να μιλάει με κάποιον άλλον άνδρα. Δεν το άντεξα. Θόλωσε το μυαλό μου και την σκότωσα».
Σε μια τέτοια περίπτωση ορθώς ξεσηκώνονται άπαντες. Όλοι καταδικάζουν τον φονιά και αναγνωρίζουν το δικαίωμα της γυναικός να ζήσει μόνη της ή με κάποιον άλλον άνδρα που δεν θα την κτυπά. Όλοι υπερασπίζονται το δικαίωμα της γυναίκας να ζει με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Πολλοί καταδικάζουν την «πατριαρχία». Οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων βγαίνουν στο δρόμο. Οι ιερωμένοι μιλούν για την αμαρτία του φόνου.
Τώρα όμως που ένα έθνος 44 εκατομμυρίων ανθρώπων θέλει να ζήσει ελεύθερο, με σεβασμό και αξιοπρέπεια μακριά από τον κακοποιητή του, τώρα που εκατομμύρια γυναίκες και άνδρες κινδυνεύουν από θάνατο και παντός είδους εκμετάλλευσης, είτε στην πατρίδα τους είτε ως πρόσφυγες, έχουν εξαφανιστεί πολλοί από τους παραπάνω. Επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή!» από μέρους τους.
Κατά αναλογία με την περίπτωση του φονιά, άλλοι λένε πως φταίει η γυναίκα που θέλει να ζήσει μακριά από τον πρώην που την κτυπούσε, είτε ως μόνη-ανεξάρτητη είτε με κάποιον άνδρα που την αγαπά και την προστατεύει. Άλλοι λένε πως είναι πόλεμος μεταξύ δύο ανδρών, αγνοώντας την θέληση της γυναίκας, ωσάν να μην είναι ανεξάρτητο και ελεύθερο πρόσωπο-άνθρωπος.
«Υπέρμαχοι των δικαιωμάτων» και «πνευματικοί άνθρωποι» σιωπούν. Κάποιοι, λόγω της πίεσης να προβούν σε δηλώσεις, καταδικάζουν γενικά την βία, από όπου και αν προέρχεται, εξισώνοντας θύτη και θύμα. Άλλοι μιλούν γενικά κατά του πολέμου, λες και δύο χώρες παίζουν κάποιο άθλημα σε τρίτο γήπεδο χωρίς να υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος.
Αποτελεί ντροπή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μια τέτοια στάση ίσων αποστάσεων ή μια στάση «Ποντίου Πιλάτου», όπως θα λέγαμε στην εκκλησιαστική γλώσσα. Αποτελεί σημείο σήψης και παρακμής της κοινωνίας. Αποτελεί κακό παράδειγμα για τα παιδιά μας. Αποτελεί νοοτροπία που οδηγεί σε εθνικό κίνδυνο, καθώς και η χώρα μας αντιμετωπίζει μεγάλο γείτονα-αναθεωρητική δύναμη, που λέει πως δεν μπορεί να αποδεχθεί την ένταξη των νησιών μας στο ανεξάρτητο κράτος μας, μακριά από την πρώην αυτοκρατορία.
Ως Έλληνας και ως ιερωμένος, ζητώ συγγνώμη από τους Ουκρανούς αδελφούς για όσους Έλληνες ιερωμένους και λαϊκούς, οι οποίοι, είτε με την επιτηδευμένη σιωπή τους είτε με μουδιασμένες γενικές δηλώσεις ίσων αποστάσεων είτε με άστοχες συγκρίσεις για να σχετικοποιήσουν το δράμα, συντελούν στην σφαγή του ουκρανικού λαού.
Ο Θεός να ευλογεί τους Ουκρανούς που αντιστέκονται ως ήρωες!
Ηγούμενος Μονής Εσφιγμένου
αρχιμ. Βαρθολομαίος
Άγιον Όρος
