Στόχοι και προτεραιότητες
Ο σημερινός άνθρωπος έχει αυτοεγκλωβιστεί στο άγχος και την ταχύτητα της σύγχρονης κοινωνίας, αδυνατώντας να ξεφύγει, θέλοντας, μέσα σ’ αυτόν τον πανικό που επικρατεί, να επιβιώσει, προσπαθώντας ό,τι περνά από το μυαλό του, ό,τι πρόβλημα έχει να το λύσει άμεσα και μόνος του. Ο πανικός του τού υπαγορεύει όλα τα ζητήματα να τα λύσει εδώ και τώρα, πράγμα αδύνατον όμως, και αυτό διαπιστώνεται από το άγχος που τον έχει κυριεύσει.
Άγχος είναι η μεγαλύτερη μορφή εγωισμού. Εγώ θέλω μόνος μου να λύσω όλα τα προβλήματά μου, χωρίς την βοήθεια κανενός, ούτε του ιδίου του Θεού! Επειδή, όμως, εκ των πραγμάτων και λόγω της ανθρωπίνης αδυναμίας μου, δεν μπορώ να λύσω τίποτα μόνος μου, ο εγωισμός δεν με αφήνει να ζητήσω βοήθεια, βλέπω ότι δεν καταφέρνω τίποτα, μπερδεύομαι, αγχώνομαι, πνίγομαι, αλλά επιμένω να μη ζητώ βοήθεια, επιμένω να μου φταίει ο άλλος ως συνήθως, πού να σκεφτώ να προφέρω έστω ένα «Κύριε ελέησον»!
Στους στόχους που έχω θέσει, αν ζητώ πραγματικά την επίτευξή τους, πρέπει να τους συνοδεύω με προτεραιότητες. Η προτεραιότητα δηλώνει την αυτοκυριαρχία μου επάνω σε όλα τα ζητήματά μου, την ηρεμία μου, την απώλεια του άγχους, αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη μου στο θέλημα του Θεού! Οι προτεραιότητες είναι τα σκαλοπάτια που θα πρέπει να ανέβω υπομονετικά, φθάνοντας στην κορυφή της κλίμακας, που βρίσκεται ο στόχος μου.
Όλα τα προηγούμενα μπορώ να τα αποκτήσω μόνο όταν πιστέψω πραγματικά στο θέλημα του Θεού. Όσο κι αν αγχωθώ, όσο και να χτυπηθώ, όσο και να βιάζομαι το κάθε τι θα γίνει στην ώρα του. Την ώρα της δυσκολίας όλοι λέμε: «έβαλε ο πειρασμός την ουρά του», δεν λέει κανείς όμως «θα βάλει ο Θεός το χέρι Του», ώστε να ηρεμήσει περιμένοντας την επέμβαση του Θεού. Μόλις όμως κανείς ξεπεράσει την δυσκολία λέει εκ των υστέρων «έβαλε ο Θεός το χέρι Του»!
Ας μην αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει άσκοπα, περιπλανώμενοι σε άγνωστα μονοπάτια, χωρίς πυξίδα και με οδηγό τον εγωισμό μας. Ο χρόνος είναι δικός μας, ας τον εκμεταλλευθούμε, εμπιστευόμενοι τον Μόνο σίγουρο Οδηγό, τον Χριστό μας, ο Οποίος θα μας περάσει από ασφαλές μονοπάτι, το δικό Του μονοπάτι, που οδηγεί στον πραγματικό στόχο μας, τον παράδεισο!
+Αρχιμ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
Η πορεία στο διάβα του χρόνου της ζωής μας δεν πρέπει να είναι χωρίς νόημα, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Οφείλουμε να βάζουμε στόχους, ώστε η συνεχής προσπάθειά μας να έχει σκοπό και κίνητρο. Για να πετύχουμε όμως τους στόχους θα πρέπει να θέτουμε ταυτόχρονα και προτεραιότητες.
Ο σημερινός άνθρωπος έχει αυτοεγκλωβιστεί στο άγχος και την ταχύτητα της σύγχρονης κοινωνίας, αδυνατώντας να ξεφύγει, θέλοντας, μέσα σ’ αυτόν τον πανικό που επικρατεί, να επιβιώσει, προσπαθώντας ό,τι περνά από το μυαλό του, ό,τι πρόβλημα έχει να το λύσει άμεσα και μόνος του. Ο πανικός του τού υπαγορεύει όλα τα ζητήματα να τα λύσει εδώ και τώρα, πράγμα αδύνατον όμως, και αυτό διαπιστώνεται από το άγχος που τον έχει κυριεύσει.
Άγχος είναι η μεγαλύτερη μορφή εγωισμού. Εγώ θέλω μόνος μου να λύσω όλα τα προβλήματά μου, χωρίς την βοήθεια κανενός, ούτε του ιδίου του Θεού! Επειδή, όμως, εκ των πραγμάτων και λόγω της ανθρωπίνης αδυναμίας μου, δεν μπορώ να λύσω τίποτα μόνος μου, ο εγωισμός δεν με αφήνει να ζητήσω βοήθεια, βλέπω ότι δεν καταφέρνω τίποτα, μπερδεύομαι, αγχώνομαι, πνίγομαι, αλλά επιμένω να μη ζητώ βοήθεια, επιμένω να μου φταίει ο άλλος ως συνήθως, πού να σκεφτώ να προφέρω έστω ένα «Κύριε ελέησον»!
Στους στόχους που έχω θέσει, αν ζητώ πραγματικά την επίτευξή τους, πρέπει να τους συνοδεύω με προτεραιότητες. Η προτεραιότητα δηλώνει την αυτοκυριαρχία μου επάνω σε όλα τα ζητήματά μου, την ηρεμία μου, την απώλεια του άγχους, αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη μου στο θέλημα του Θεού! Οι προτεραιότητες είναι τα σκαλοπάτια που θα πρέπει να ανέβω υπομονετικά, φθάνοντας στην κορυφή της κλίμακας, που βρίσκεται ο στόχος μου.
Όλα τα προηγούμενα μπορώ να τα αποκτήσω μόνο όταν πιστέψω πραγματικά στο θέλημα του Θεού. Όσο κι αν αγχωθώ, όσο και να χτυπηθώ, όσο και να βιάζομαι το κάθε τι θα γίνει στην ώρα του. Την ώρα της δυσκολίας όλοι λέμε: «έβαλε ο πειρασμός την ουρά του», δεν λέει κανείς όμως «θα βάλει ο Θεός το χέρι Του», ώστε να ηρεμήσει περιμένοντας την επέμβαση του Θεού. Μόλις όμως κανείς ξεπεράσει την δυσκολία λέει εκ των υστέρων «έβαλε ο Θεός το χέρι Του»!
Ας μην αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει άσκοπα, περιπλανώμενοι σε άγνωστα μονοπάτια, χωρίς πυξίδα και με οδηγό τον εγωισμό μας. Ο χρόνος είναι δικός μας, ας τον εκμεταλλευθούμε, εμπιστευόμενοι τον Μόνο σίγουρο Οδηγό, τον Χριστό μας, ο Οποίος θα μας περάσει από ασφαλές μονοπάτι, το δικό Του μονοπάτι, που οδηγεί στον πραγματικό στόχο μας, τον παράδεισο!
+Αρχιμ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
