3.7.18

Ο πνευματικός λόγος ως απάντηση στο σήμερα

-Γέροντα, ζούμε σε μια περίοδο κρίσης. Προβλήματα παντού, οικονομικά, εθνικά, ηθικά... Γιατί επιμένεις να μας μιλάς πνευματικά και δεν μας δίνεις κατευθύνσεις για κάθε ζήτημα ξεχωριστά, πώς να κινηθούμε, πώς να το αντιμετωπίσουμε; Σε τέτοιες, κρίσιμες στιγμές όλοι ζητούν κατεύθυνση από τους πνευματικούς πατέρες.

29.6.18

Προσευχή

-Γέροντα, έχουμε τόσα προβλήματα, οικονομικά, οικογενειακά, έλλειψη χρημάτων, ανεργία, γενικά αδιέξοδο. Θα μας πεις: «Κάντε προσευχή»! Εντάξει. Πες μας κάτι πιο πρακτικό, για να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο στην ζωή μας.

-Παιδί μου, το πιο πρακτικό που έχω να σου πω είναι η προσευχή. Όλα ξεκινούν με προσευχή και τελειώνουν με προσευχή. Αυτό που διακρίνω επάνω σου είναι η ταραχή, το άγχος και η αγωνία για το αδιέξοδο της ζωής σου. Αυτή η ταραχή αποκαλύπτει την έλλειψη προσευχής. Αν προσευχόσουν συνεχώς, σίγουρα θα είχες γευθεί, έστω και προσωρινά, το αποτέλεσμα της προσευχής που είναι η ηρεμία, η ασφάλεια, η ενδυνάμωση της πίστης, η εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτά ποιο πρόβλημα μπορείς να αντιμετωπίσεις από αυτά που έχεις; Βουνό θα φαντάζει κάθε πρόβλημα και θα σε γεμίζει με απελπισία, αποθαρρύνοντάς σε από την προσπάθεια.

26.6.18

Ομολογία Χριστού προϋπόθεση σωτηρίας

Είπεν ο Κύριος: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα ομολογήσω κι Εγώ αυτόν μπροστά στον Πατέρα Μου τον ουράνιο».

Αποκαλυπτικός ο λόγος του Χριστού, ξεκάθαρος και απλός. Προϋπόθεση σωτηρίας του ανθρώπου είναι η ομολογία πίστεως σ' Αυτόν. Όταν, όμως, λέει «μπροστά στους ανθρώπους» τι εννοεί; Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάζουμε ότι είμαστε Χριστιανοί; Όχι, βέβαια.

Οι άγιοι, οι μάρτυρες και οι ομολογητές ομολόγησαν Χριστό όταν κλήθηκαν, έκαστος εξ αυτών, είτε με την ζωή τους είτε με το αίμα τους και αξιώθηκαν της σωτηρίας. Δεν φοβήθηκαν ούτε τον δήμιο, ούτε τον όχλο, ούτε τον κριτή.

22.6.18

Μην ασχολείσαι με τον άλλον

-Γέροντα, δεν αντέχω άλλο. Γιατί ο «άλλος» δεν κάνει τίποτα ή «κάνει την ζωή του», ενώ εγώ δεν προλαβαίνω να καθίσω, κουράζομαι συνεχώς. Δεν είναι αδικία;
-Παιδάκι μου, κατ' αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι θέλεις.
-Δηλαδή;
-Να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου αν ο κόπος και η προσπάθεια, που καταβάλλεις, γίνεται γιατί το θέλεις ή γιατί «πρέπει». Αν γίνεται γιατί «πρέπει», είναι σίγουρο ότι σύντομα η κόπωση θα σε καταβάλει και θα τα παρατήσεις. Αν, όμως, κοπιάζεις γιατί το θέλεις, τότε δεν πρόκειται να τα παρατήσεις μέχρι τέλους. Το «πρέπει» είναι για τον τύπο, ενώ το «θέλω» βγαίνει από την καρδιά.

19.6.18

Αγάπη είναι ζωή!

Αγάπη είναι να ζεις!
Αγάπη είναι να αναπνέεις.
Αγάπη είναι να νιώθεις.
Αγάπη είναι να βλέπεις.
Αγάπη είναι να καταλαβαίνεις.
Αγάπη είναι να διακρίνεις.
Αγάπη είναι να συγχωρείς.
Αγάπη είναι να σκεπάζεις.
Αγάπη είναι να εμπιστεύεσαι.
Αγάπη είναι να μοχθείς.
Αγάπη είναι να θυσιάζεσαι.
Αγάπη είναι να συγχωρείς.
Αγάπη είναι να υποχωρείς.
Αγάπη είναι να υπερβαίνεις.
Αγάπη είναι να αγαπάς!

Η αγάπη είναι τρόπος ζωής. Όταν θέλεις να ζήσεις πραγματικά, πρέπει να αγαπήσεις. Χωρίς αγάπη δεν έχει νόημα η ζωή. Η αγάπη είναι απλότητα. Αγάπη είναι ζωή.
Πόσο δύσκολο είναι να μην καταλαβαίνεις την αγάπη;
Πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να εμπιστευθείς;
Πόσο δύσκολο είναι να κινείσαι απλά;
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπάς;
Πόσο δύσκολο είναι να ζεις;
Έτσι απλά!

+Αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

18.6.18

Ιερέας και Ιερωσύνη. Ομιλία καθηγούμενου Μ.Εσφιγμένου στη Μητρόπολη Πρεβέζης

Στην κεντρική αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης στις 18-06-2018 και ώρα 10:00 πραγματοποιήθηκε η μηνιαία Ιερατική Σύναξη των κληρικών της Μητροπόλεως με ομιλητή τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Βαρθολομαίο, Καθηγούμενο της Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους, με θέμα: «Ιερέας και Ιερωσύνη».



Στην ομιλία του είπε:

Είναι μεγάλη ευλογία για τον ιερέα να βρεθεί κοντά σε έναν άνθρωπο αρετής, τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή του, ο οποίος με αγάπη θα τον διδάσκει εμπράκτως, με την ίδια του την ζωή, το πώς πρέπει να ζει ο ιερέας, το πώς πρέπει να κινείται σε όλες τις φάσεις της ιερατικής του διακονίας. Βιώνει πραγματικά, τότε μόνο, το μεγαλείο της Ιερωσύνης, νιώθοντας την αναξιότητά του, αλλά και το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.