Ποιος διδάσκει Χριστό και έχει οργή;

Η ταραγμένη συμπεριφορά δεν προέρχεται από τον Χριστό!

Η ζωή μας, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που ενεργούμε, ο τρόπος που εκφραζόμαστε είναι η ταυτότητά μας. Ταυτόχρονα με την συμπεριφορά μας φωτογραφίζουμε και αυτόν που μας καθοδηγεί.

Είναι δυνατόν να μιλάς για Χριστό και να είσαι ταραγμένος, να εκπέμπεις οργή και θυμό; Είναι δυνατόν να διδάσκεσαι από πνευματικούς ανθρώπους και αντί για αγάπη να σπέρνεις πανικό, μαυρίλα ακόμη και ψεύδη;

Ακολουθούμε κι εμπιστευόμαστε τον Χριστό;

Απλές σκέψεις

Όταν ακολουθείς κάποιον σημαίνει ότι τον εμπιστεύεσαι και τον αγαπάς. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο, όταν ακολουθείς κάποιον από μόνος σου, χωρίς να σε εξαναγκάσει κανείς. Εμείς ακολουθούμε τον Χριστό ελεύθερα, χωρίς εξαναγκασμό, γιατί Τον αγαπάμε και Τον εμπιστευόμαστε.

Όσοι επιλέγουν την ειρήνη, επιλέγουν την αγάπη!

Η ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου

Αυτό που λείπει σήμερα από όλους τους ανθρώπους είναι η ηρεμία, επικρατεί πανικός! Όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Μέσα στον πανικό του ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει την ηρεμία να σκεφτεί τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσει, ψάχνει αιτίες και ενόχους, τα βάζει με όλους και με όλα, τα βάζει με τον ίδιο τον Θεό, λύση όμως δεν βρίσκει, ούτε πρόκειται να βρει μένοντας σ’ αυτήν την κατάσταση!

Ο πανικός οδηγεί σε αδιέξοδα και απελπισία. Καταφέρνει ο πειρασμός να τον εγκλωβίσει και να τον αποθαρρύνει από την προσπάθεια. Απελπισία σημαίνει κατάσταση χωρίς ελπίδα. Είναι δυνατόν εμείς, ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, να μην έχουμε ελπίδα; Η Ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Αυτός είναι ο Οδηγός μας, του Οποίου τα βήματα οδηγούν στην σωτηρία.

Ο χρόνος είναι δικός μας

Στόχοι και προτεραιότητες

Η πορεία στο διάβα του χρόνου της ζωής μας δεν πρέπει να είναι χωρίς νόημα, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Οφείλουμε να βάζουμε στόχους, ώστε η συνεχής προσπάθειά μας να έχει σκοπό και κίνητρο. Για να πετύχουμε όμως τους στόχους θα πρέπει να θέτουμε ταυτόχρονα και προτεραιότητες.

Ο σημερινός άνθρωπος έχει αυτοεγκλωβιστεί  στο άγχος και την ταχύτητα της σύγχρονης κοινωνίας, αδυνατώντας να ξεφύγει, θέλοντας, μέσα σ’ αυτόν τον πανικό που επικρατεί, να επιβιώσει, προσπαθώντας ό,τι περνά από το μυαλό του, ό,τι πρόβλημα έχει να το λύσει άμεσα και μόνος του. Ο πανικός του τού υπαγορεύει όλα τα ζητήματα να τα λύσει  εδώ και τώρα, πράγμα αδύνατον όμως, και αυτό διαπιστώνεται από το άγχος που τον έχει κυριεύσει.

Η καρδιά

Η καρδιά του ανθρώπου ανήκει στον Θεό!

- Ο καλός Θεός έδωσε στον άνθρωπο την καρδιά, η οποία Του ανήκει, για να ζει σύμφωνα με αυτή, σαν κινητήριο δύναμη.

- Αυτήν την καρδιά, θα του την ζητήσει «πίσω» στο τέλος της ζωής του ο Θεός, για να δει πως την χρησιμοποίησε, αφού «κατά την καρδίαν» θα μας κρίνει.

- Στην καρδιά θα είναι καταγεγραμμένη όλη ζωή του ανθρώπου, οι χαρές, οι λύπες, οι προσπάθειες, τα πάθη, τα λάθη, οι λογισμοί και οι διαθέσεις.

Προσεγγίζοντας τον Θεό με απλές σκέψεις…

Η ζωή μας είναι ένα… ρίσκο! 

- Ρώτησα κάποιον μια φορά: «ένα και ένα πόσο κάνει;» Μου απαντά: «δύο». «Είσαι σίγουρος;» τον ρωτώ πάλι και «...μπορείς να το αποδείξεις;», «έτσι έμαθα στο σχολείο» μου λέει.

Άρα η γνώση μου στηρίζεται σ’ αυτό πού έμαθα από τα βιβλία ή τους καθηγητές, σε κάτι που άκουσα ή κάτι που είδα. Έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη στον δάσκαλο, χωρίς αντιρρήσεις, και δέχθηκα τα λόγια του ως αυθεντικά, με αποτέλεσμα το «ένα συν ένα» όντως να «κάνει δύο»! Η εμπιστοσύνη αυτή είναι ένα είδος «ρίσκου». Ρισκάρω να εμπιστευτώ την γνώση μου στον δάσκαλο, πιστεύοντας ότι αυτός θα μου παρέχει την ακριβή γνώση και την μόρφωση.