Tα όρια της αγάπης

- Γέροντα, υπάρχουν όρια στην αγάπη;

Με την λέξη «όρια» εννοούμε κάτι που έχει αρχή και τέλος. Οριοθετούμε μια περιοχή, μια κατάσταση, μια σχέση.

Στην αγάπη όμως δεν υπάρχει οριοθέτηση, γιατί αγάπη είναι ο Άναρχος Θεός, χωρις αρχή και τέλος.

- Τι είναι αγάπη;

Αγάπη είναι η θυσία. Αγάπη είναι η υπέρβαση του εαυτού μας για να προσεγγίσουμε τον πλησίον. Αγάπη είναι τρόπος ζωής. Αγάπη είναι να συγχωρείς. Αγάπη είναι να δημιουργείς. Αγάπη είναι να χαίρεσαι και να προκαλείς χαρά. Αγάπη είναι να δίνεις και να δίνεσαι. Αγάπη είναι η προσπάθεια επικοινωνίας. Αγάπη είναι η παρουσία του Θεού στην ζωή μας.  Αγάπη είναι ο Θεός!

Όταν νιώθεις πραγματικά την αγάπη, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν όρια.

Πέλαγος ανεξάντλητο η αγάπη!

Αχτίδα φωτός

«Τα νέφη, των λυπηρών εκάλυψαν, 

την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, 

και σκοτασμόν εμποιούσι μοι Κόρη,

αλλ' η γεννήσασα φως το απρόσιτον, 

απέλασον ταύτα μακράν, 

τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου.»

(τροπάριο της μεγάλης παράκλησης)

Τα λυπηρά γεγονότα έχουν σαν νέφος κατακλύσει την ζωή μας.

Η μία λύπη διαδέχεται την άλλη.

Λύπη για την σχέση στο ζευγάρι, λύπη για την σχέση στην οικογένεια, λύπη για την οικονομική κατάσταση, λύπη για τα ψυχολογικά μας, λύπη... λύπη... λύπη παντού!

Αυτό το πυκνό σύννεφο λύπης, που μας έχει σκεπάσει, έχει αλλοιώσει την διάθεση και τον χαρακτήρα μας.

Σε κάθε λυπηρό γεγονός, που προκύπτει, μικρό ή μεγάλο, η σκέψη για προσπάθεια είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Όταν η καρδιά έχει «πνιγεί» από τα σύννεφα της λύπης, έχει χάσει κάθε διάθεση για προσπάθεια, για αγώνα, για ζωή. Όλα γύρω έχουν μαυρίσει. Σκοτάδι επικρατεί στην ψυχή μας. Η απελπισία κυριαρχεί, αρχίζουν να καλλιεργούνται τα πάθη, που δηλητηριάζουν την ψυχή, η αδιαφορία, η εμπάθεια, το μίσος, ο διχασμός.

Ο φόβος

- Γέροντα, τι είναι ο φόβος;

Ο φόβος είναι μια κατάσταση στην ζωή του ανθρώπου, που προκαλείται από την απουσία του Χριστού από την ζωή του.

- Εμείς οι χριστιανοί γιατί φοβόμαστε;

Ο φόβος που καταλαμβάνει τους χριστιανούς είναι μια αποκάλυψη. Δηλαδή, η πίστη του χριστιανού είναι ελλιπής και φανερώνει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού.

Όπως το παιδί κυριεύεται από τον φόβο όταν νιώσει την απουσία του πατέρα του, έτσι και ο χριστιανός, όταν τρομοκρατείται και φοβάται, φανερώνει την απουσία του Θεού από την ζωή του.

Δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος...

Χαρμόσυνα ηχούν οι καμπάνες, καλώντας όλους να χαρούν και να προσέλθουν στο πανηγύρι και την χαρά.

Μα, για ποια χαρά μας καλούν; Για ποιο πανηγύρι; Μέσα στον ναό είναι στολισμένο με άνθη το νεκροκρέβατο και επάνω του το σώμα της Παναγιάς.

Πώς είναι δυνατόν να είναι πανηγύρι ο θάνατος;

Πώς είναι δυνατόν Αυτή που έφερε στα σπλάχνα της την Ζωή να κείτεται χωρίς πνοή, ανάμεσά μας;

Πώς είναι δυνατόν να χαιρόμαστε τον θάνατο της Μάνας;

Η μάσκα του φαρισαίου και η μάσκα του xριστιανού

Ο φαρισαίος κάθε πρωί που ξυπνάει φοράει την αόρατη μάσκα του αγωνιστή της πίστης, κατηγορεί και βρίζει τους πάντες, τρέφει το πάθος του και από την πολλή «πίστη» του, αρχίζει να δημιουργεί δική του πίστη, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την πίστη της Εκκλησίας. Δημιουργεί νέα δόγματα από τη φαντασία του και λειτουργεί ως άλλος Ιούδας. Και ενώ ξεκάθαρα στηλιτεύεται ο φαρισαϊσμός από τον Χριστό, ο φαρισαίος, όντας μέσα στο σκότος και ξένος προς τον Χριστό, δεν μπορεί να αναγνωρίσει πως ο Χριστός μιλά για τον ίδιο!

Αντιθέτως, η μάσκα του πραγματικού χριστιανού είναι ορατή, φτιαγμένη από διάφορα υλικά. Ο χριστιανός φοράει την μάσκα του, για ένα προσωρινό διάστημα, όσο χρειαστεί, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού να προστατεύει την υγεία, την δική του και του πλησίον του. Δεν ακολουθεί ούτε αυτοκτονικές, ούτε δολοφονικές συμπεριφορές, οι οποίες είναι καταδικαστέες από την Εκκλησία. Δεν δημιουργεί από μόνος του δόγματα, δεν αυτονομείται από τα δόγματα της Εκκλησίας, δεν εκπειράζει τον Κύριο με σκοπό να επιβληθεί στο πλησίον του. Γνωρίζει καλά πως ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους.

Ο εσωτερικός κόσμος

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες δύσκολων καταστάσεων που συμβαίνουν στους γύρω μας, αλλά και στον εαυτό μας.

Ακούγονται πολύ συχνά κραυγές αγωνίας, απελπισίας, που αποκαλύπτουν την αδυναμία μας  να δώσουμε λύσεις στα προβλήματά μας.

Σαν τείχη ψηλά έχουν υψωθεί μπροστά μας όλα τα προβλήματα, φαντάζοντας πλέον ως αδιέξοδο και το πιο μικρό.

Ένα βάρος ανεξήγητο μας πλακώνει, μη μπορώντας να σηκώσουμε κεφάλι, ούτε να πάρουμε ανάσα, πνιγόμαστε...

Όλα μαύρα γύρω μας, ψάχνουμε απαντήσεις, μα στο σκοτάδι δεν φαίνεται τίποτα. Στο μυαλό υπάρχει ταραχή, σκέψη καθαρή δεν μπορεί να υπάρξει.

Μοιάζουμε σαν κάστρο ανυπεράσπιστο, σαν στρατό σε μάχη, χωρίς συνοχή και οργάνωση.

Ο εχθρός θα χτυπήσει, αλλά δεν θα βρει καμιά αντίσταση, και θα το κυριεύσει.

Από μέσα πέφτουν τα κάστρα! Όταν δεν υπάρχει ετοιμότητα, οργάνωση, πίστη και ελπίδα, πέφτουν οι άμυνες και ανοίγει ο δρόμος για τον εχθρό.

Έτσι κι εμείς, όταν δεν έχουμε προσέξει τον εσωτερικό μας κόσμο, δεν έχουμε εσωτερική συνοχή, απελπιζόμαστε, χάνουμε το θάρρος, την πίστη μας και γινόμαστε εύκολη λεία στον εχθρό που παραμονεύει.

Η αδιαφορία για τον εσωτερικό κόσμο φαίνεται από την ταραχή που μας διακατέχει, την οργή, τον εύκολο και συνεχή θυμό.

Η προσευχή είναι το μέσον με το οποίο διαμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος. Ανάβει ένα μικρό φως το οποίο δημιουργεί προσανατολισμό, σπάει το σκοτάδι.

Όταν υπάρχει προσανατολισμός, υπάρχει αγώνας, προσπάθεια, πορεία. Γεννιέται η διάθεση για αγώνα. Η διάθεση γεννά την ελπίδα, η ελπίδα διώχνει τα αδιέξοδα.