Tο φυτό της αγάπης

Η αγάπη είναι «αυτοφυές φυτό», το οποίο φυτρώνει μόνο στις καρδιές των ανθρώπων.

Το άρωμά της ξεχειλίζει από την καρδιά και αρωματίζει όλον τον άνθρωπο.

Είναι τόσο έντονο το άρωμά της, που αρωματίζει ό,τι ακουμπά, ό,τι βλέπει, όπου περνά ο άνθρωπος.

Ένα μικρό «φυτό», η αγάπη, είναι τελικά τόσο μεγάλο, που αγκαλιάζει με το άρωμά του όλον τον κόσμο. Αυτό το άρωμα  μυρίζει ουρανό, γιατί η αγάπη είναι ο Θεός, ο Οποίος καταδέχεται να χωρέσει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά, καθώς ανθίζει η αγάπη Του και ευωδιάζει την ζωή του ανθρώπου.

Το μόνο που χρειάζεται το «φυτό» της αγάπης είναι λίγη περιποίηση. Σκάλισμα και καθάρισμα στο χώμα του, για να αναπνέει η ρίζα, συχνό πότισμα για να αναπτυχθεί.

Το σκάλισμα και το καθάρισμα του χώματος είναι η εξομολόγηση, που καθαρίζει και αναζωογονεί την καρδιά. Το πότισμα είναι τα δάκρυα της μετανοίας, που τρέφουν την ρίζα της αγάπης.

Ο χτύπος της καρδιάς

Ο χτύπος της καρδιάς αποκαλύπτει την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο χτύπος της καρδιάς δίνει τον ρυθμό στην ζωή μας.

Ο χτύπος της καρδιάς μας, ας γίνει μελωδία, να ηχεί σαν τον ύμνο του Αρχαγγέλου προς την Παναγιά μας.

Κάθε χτύπος και αφορμή για μετάνοια.

Κάθε χτύπος και αφορμή για χαρά.

Το Πνεύμα της αληθείας

«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας …»

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο ήταν η εκπλήρωση της υποσχέσεως του Χριστού προς τους μαθητές Του.

«Άλλον» Παράκλητο, υποσχέθηκε, θα στείλει να παρηγορεί και να ενισχύει τους ανθρώπους, όταν ο Ίδιος θα αναληφθεί στους ουρανούς.

«Άλλον» Παράκλητο, δηλαδή, το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό.

Δεν θα άφηνε απαρηγόρητο τον άνθρωπο ο Χριστός, όταν θα ολοκλήρωνε το σωτήριο έργο Του στην γη.

Κατανοούσε την ορφάνια, που θα ένιωθαν οι μαθητές Του, βλέποντάς Τον να απομακρύνεται σωματικώς από κοντά τους.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν την Ανάληψή Του, γι' αυτό Του φώναζαν:  «μη μας αφήνεις ορφανούς, Κύριε!»

Δεν Τον κατανοούσαν, παρά την διδασκαλία Του και τα θαύματα, που πραγματοποιούσε μπροστά τους.

Ποιος Τον ακούει;

Στην μάχη ο στρατηγός καταστρώνει το σχέδιο, δίνει εντολές, κάνει τον απολογισμό στο τέλος και αποδίδει τον έπαινο στους πιο γενναίους μαχητές του. Το μόνο που ζητά από τους στρατιώτες του είναι υπακοή στις εντολές του, για να επιτευχθεί η νίκη.

Ο χριστιανός, ως στρατιώτης Χριστού, αγωνίζεται σύμφωνα με τις εντολές Του, περιμένοντας στο τέλος τον «απολογισμό», την μέλλουσα κρίση, για να του αποδοθεί ο έπαινος, που είναι ο παράδεισος. Το μόνο που ζητά ο Χριστός είναι η υπακοή στις εντολές Του.

Ο Χριστός, ως αρχηγός της ζωής, έδωσε εντολές ζωής στους ανθρώπους. Εντολές γεμάτες αγάπη, εντολές που οδηγούν στην αληθινή ζωή, εντολές που δεν επιβάλλονται, αλλά ελεύθερα ακολουθούνται. Έδωσε τις εντολές Του με απλό τρόπο, κατανοητό, για να μπορέσουν οι ακόλουθοί Του να τις έχουν ως οδηγό ζωής.