Θεσσαλονίκη 16.4.2010
Η Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους Άθω, χαιρετίζοντας την παρούσαν Ημερίδα έχει την ευκαιρίαν να εκφράση την ευαρέσκειαν της δια μίαν εισέτι πρωτοβουλίαν της Αγιορειτικής Εστίας, που αυτήν την φοράν υλοποιείται εν συνεργασία με το Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και να ευχαριστήση και τους δύο.
Δεν πρόκειται διά ημερίδα απλώς μιας των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, αλλά δι’ εκδήλωσιν της Ιεράς Κοινότητος, καθότι αφορά θέμα κυρίως ιδικόν της.
Επί περισσότερον από τριάκοντα πέντε έτη η ονομασία «Ιερά Μονή Εσφιγμένου» δυστυχώς συνδέθηκε, πολλάκις δε και ταυτίσθηκε, όχι τόσον με το ιστορικόν και περίλαμπρον φερώνυμον μοναστικόν Καθίδρυμα, όσον με το ταλανίζον τούτο γνωστόν οδυνηρόν ζήτημα. Ένα ζήτημα που απετέλεσεν το μεγαλύτερον ίσως τραύμα εις τον κορμόν του Αγίου Όρους διαχρονικώς.
Όταν το 1996 η Ιερά Κοινότης ήρχισεν την πλέον σύντονον και αποφασιστικήν προσπάθειαν επιλύσεως του ζητήματος, είχε πλήρη συνείδησιν ότι τούτο απετέλει μέγιστον χρέος της προς την αγιορειτικήν ιστορίαν. Όταν το 2002 ωλοκλήρωσεν τον κύκλος αυτού του εργώδους εγχειρήματος και εδρομολόγησεν τας απορρεούσας εκ τούτου νομικάς και θεσμικάς συνεπείας, ήτο πεπεισμένη ότι κάνει τα πρώτα βήματα αντιστροφής της αιμορραγίας και περιθάλψεως της χαινούσης πληγής. Όταν το 2005 προέβη πλέον εις την ανασύνθεσιν της αδελφότητος, την θεσμικήν επαναλειτουργίαν της Ιεράς Μονής και την αποκατάστασιν της εκκλησιαστικής και διοικητικής κοινωνίας, εδόξασεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον, διότι έδειξεν ότι δεν εγκατέλειψεν το Περιβόλαιον της, αλλά το διατηρεί με περισσήν φροντίδα και στοργήν υπό την πανακήρατον σκέπην Της. Και όταν μέχρι σήμερον παρακολουθή εκ του σύνεγγυς και συμπαρίσταται εις τας προσπαθείας της νέας αδελφότητος δια την σταδιακήν ανασυγκρότησιν όλων των λειτουργιών της, παρά την λυπηράν συνέχισιν της παρανόμου κατοχής των κεντρικών κτιριακών εγκαταστάσεων της, έχει την πίστιν ότι ο αναρρωνύων τετρωμένος Άθως έχει την δύναμιν, με την Χάριν του Θεού, να αποθεραπεύση πλήρως και την εναπομείνασαν πληγήν.
Και πάντα ταύτα, ευγνωμόνως αναφέρομεν, με την διαρκή πατρικήν συμπαράστασιν της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και την συνεργασίαν της Ελληνικής Πολιτείας, παρά την είς τινας περιπτώσεις ολιγωρίαν της τελευταίας.
Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, και μαζί του κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος της τέχνης και του πνεύματος, ξεκινώντας να προσεγγίση το μυστικόν πνεύμα του Αγίου Όρους, κατέληξεν να ψηλαφή και τας πληγάς του.
Κατενόησεν ότι το ζήτημα δεν ήτο, όπως εσφαλμένως διαδίδεται ευρέως μέσω κυρίως τινών εκ των Μ.Μ.Ε., κάποια ενδοαγιορειτική διαφορά, η κάποια διένεξις με το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Μπόρεσε να συλλάβη ότι η υπόθεσις συνίσταται εις την απόσχισιν, εκκλησιαστικήν και διοικητικήν, μιας από τας είκοσιν Ιεράς Μονάς από τας υπολοίπους. Συνίσταται εις το ερώτημα εάν μία τοιαύτη αποκοπή μπορεί να υφίσταται εις τον Ιερόν Τόπον χωρίς να τον καταλύη, εις το ερώτημα τι σημαίνει «ενότης» εις το Άγιον Όρος και τι «ποικιλία», ποία η σημασία τους και πόσους αγώνας αξίζει η διατήρησις τους.
Έτσι εδημιούργησεν μίαν ταινίαν δι’ όλα αυτά, δια το κριτήριον και την οπτικήν, μέσα από τα οποία το Άγιον Όρος ετοποθετήθη απέναντι εις τα ερωτήματα αυτά, ένα συναξάριον πόνου και ειλικρινούς αγάπης δια το Άγιον Όρος.
Επευχόμεθα πάσι τοις παρισταμένοις πλουσίαν την ευλογίαν της Εφόρου του Αγιωνύμου Όρους και Κοινής Μητρός πάντων των Χριστανών Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία πολλάς νέμει τας χάριτας εις όσουν αγαπούν και διακονούν το Περιβόλαιον Της, μεταξύ των οποίων είθε να ταχθούμε όλοι μας.
Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.
