Ετήσιο μνημόσυνο μακ. Γέροντος Χρυσοστόμου

  

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑΤΟΣ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΒΑΣΩΝ κ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΛΗΘΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΟΣ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΣ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ.

Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΕ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΙΑ:

Ἕνας χρόνος πέρασε ἀπό τήν ὁσιακή ἀλλά καί μαρτυρική κοίμηση τοῦ Πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός καί Καθηγουμένου τῆς ἱστορικῆς καί ταλαιπώρου Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου. Ἕνας χρόνος προσαρμογῆς, ἔντονων καί ἀνάμεικτων συναισθημάτων, ἀμετρήτων ἀναμνήσεων ἀλλά καί αὐτοκριτικῆς.

Ἡ προσπάθεια νά γράψη κανείς σέ λίγες σειρές γιά ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει διαδραματίσει κυριαρχικό ρόλο στήν ζωή τόσο τοῦ γράφοντος, ὅσο καί πλήθους ἄλλων προσώπων, σίγουρα τόν ἀδικεῖ. Ἡ πέννα εἶναι ἀδύναμη νά σκιαγραφήση  μιάν ἔντονη καί δυναμική προσωπικότητα σάν τόν μακαριστό Γέροντα Χρυσόστομο, ἐγκλωβίζοντάς την μέσα σέ λίγες σελίδες χαρτιοῦ. Τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης καί τῆς καλωσύνης πού τόν διέκρινε δέν καταγράφεται, ἀλλά βιώνεται! Τό βίωμα αὐτό, πάλι, μεταδίδεται χωρίς λόγια, ἀλλά ἐμπειρικά.

Ἡ ζωή τοῦ Γέροντα ἦταν ὅλη γεμάτη ἐμπειρίες ἀπό πνευματικές καταστάσεις, ἀλλά καί ἀμέτρητους πειρασμούς. Ὅλα αὐτά δημιούργησαν αὐτόν τόν χαρακτήρα πού ὅλοι γνωρίσαμε, παιδί μέ τά παιδιά, μέ τούς νέους νέος, μέ τούς μεγάλους μεγάλος, παράδειγμα ὑπομονῆς καί καρτερίας στόν πειρασμό, ἀλλά καί στόν χαρακτήρα τοῦ καθενός. Ἕνα πραγματικό παράδειγμα ἀγάπης ἀνυπόκριτης πρός ὅλους, μιά ζεστή πατρική ἀγκαλιά, πού ξεκούραζε καί ἀνέπαυε ὅσους ἔκλεινε μέσα της.

Ὁ Γέροντας δέ μιλοῦσε ποτέ μέ ρητορικά σχήματα καί ἐπιτηδευμένες θεολογικές ἐκφράσεις. Πάντα μιλοῦσε ἀπό τήν καρδιά του, ἡ ὁποία ἦταν πλημμυρισμένη ἀπό ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, κατανοώντας πλήρως τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Μέσα στό πέλαγος αὐτό τῆς ἀγάπης, ὁ στοργικός καί πατρικός του λόγος γαλήνευε τίς ψυχές τῶν ἀκροατῶν του, δίνοντας θάρρος στόν καθημερινό ἀγώνα ἐναντίον τοῦ πειρασμοῦ, «μιάν ἀνάσα», ὅπως ἔλεγε πάντα, καί ἐμπνέοντάς τους ἐμπιστοσύνη στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, ὡς μόνους ὁδηγούς γιά τήν σωτηρία.

Ἀπό τά παιδικά του χρόνια εἶχε ἀναπτύξει μιάν ἰδιαίτερη σχέση μέ τό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Στερούμενος ἀπό τήν ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν τήν φυσική του μητέρα, ἐστράφη ὅλος, «ψυχῇ τε καί σώματι», στήν αἰώνια μάνα, τήν «Μάνα Παναγιά», ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά. Σ᾿ αὐτήν ἔτρεχε νά ἐκφράση ὅλα του τά προβλήματα, σ᾿ αὐτήν ἔβρισκε παρηγοριά. Ἔνιωθε σέ ὅλη τήν ζωή του, μέσα ἀπό χαρές, ἀλλά καί ἀμέτρητες λύπες, τήν Σκέπη Της· εἶχε ἐναποθέσει τήν πᾶσαν ἐλπίδα του εἰς Αὐτήν!

Ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Γέροντα ἦταν ὁ τρόπος πού πλησίαζε τόν καθένα. Ποτέ δέν προσπαθοῦσε νά τόν διορθώση, ἀλλά πρῶτα νά τόν κερδίση! Ἔλεγε πάντα: «Νά ἔχουμε διάκριση καί κατανόηση, νά μάθουμε νά συγχωροῦμε, νά μή δίνουμε σημασία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ στά λόγια τοῦ πειραζομένου· ποτέ μήν δείχνουμε ἐπιδεικτικά τό πρόβλημα στόν ἄλλο, θίγοντας ἀκόμη περισσότερο τόν ἐγωισμό του, ἀλλά ἡ προσπάθειά μας, μέσα ἀπό τήν προσευχή, νά εἶναι  ἡ, μέ κάθε τρόπο, εἰρήνευση αὐτοῦ. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ποτέ μή δείχνης τόν ἄλλον ἐλέγχοντάς τον. Κάνε ἀκριβῶς τήν ἴδια κίνηση μέ τό χέρι, ἁπλώνοντας ὄχι μόνο τόν δείκτη, ἀλλά ὅλα τά δάκτυλα· μέ αὐτό τόν τρόπο τόν χαϊδεύεις καί τόν παρηγορεῖς».

Κάποια ἀπό τά τελευταῖα του λόγια ἦταν: «Νά εἶστε ἑνωμένοι καί ἀγαπημένοι. Νά στηρίζη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, νά συγχωρῆτε καί τότε θά ἔρθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ».

Ἕνα δεύτερο γνώρισμα ἦταν ὁ τρόπος πού μιλοῦσε. Ἄν καί ὁ πράος καί καρδιακός του λόγος σέ συνέπαιρνε, πιό εὔγλωττη καί ἀπό τήν ὁμιλία του ἦταν ἡ σιωπή του! Μόνο πού ἔνιωθες τήν παρουσία του εἶχες τά πάντα λυμένα· ὅλες οἱ ἀπορίες ἦταν ἀπαντημένες! Αὐτό εἶναι, πού προανέφερα, ὅτι ἡ ζωή του ἦταν ἕνα παράδειγμα ἀγάπης καί ὑπομονῆς, τό ὁποῖο τό δίδασκε βιωματικά, γιατί αὐτές τίς καταστάσεις τίς ζοῦσε ὁ ἴδιος! Σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις δέν ὑπάρχουν λέξεις νά συνθέσουν προτάσεις, εἶναι κάτι τό ὁποῖο τό αἰσθάνεσαι καί τό μεταδίδεις, ἔτσι ἁπλᾶ! Ὅταν βιώνης μέσα σου πραγματικά τόν Χριστό, πού εἶναι ἡ ἀληθινή Ἀγάπη, δέν μπορεῖς τότε νά προσφέρης τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό ἀγάπη!

Ἔχοντας, λοιπόν, ὁ Γέροντας σάν ἀφετηρία τήν ἀγάπη, ποτέ δέν λιποψύχησε στίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού τοῦ παρουσιάστηκαν, ἀπό τά πρῶτα χρόνια ἰδίως τῆς ἱερατικῆς του διακονίας, μέχρι καί τά τελευταῖα, μέ τήν ἀνάληψη τῆς ἡγουμενίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου. Ὅλη του ἡ ζωή στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἡ Ὑπακοή, ἡ Προσφορά καί ἡ Διακονία. Πάντα ἔλεγε: «Ποτέ δέν ἀρνήθηκα ὑπηρεσία στήν Ἐκκλησία. Ὅ,τι μοῦ ἀνέθετε, ἔσκυβα τό κεφάλι καί ἔλεγα: ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου…»!

Αὐτή εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη! Ἀγαποῦσε τόν Χριστό, ἀγαποῦσε τήν Ἐκκλησία καί ποτέ δέν περίμενε ἀνταπόδοση ἀπό τούς ἀνθρώπους, παρά μόνο ἀπό τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό μόνο ἔδινε, χωρίς νά ὑπολογίζη τόν κόπο πού προσέθετε συνεχῶς στόν ἑαυτό του. Ἔλεγε: «Παιδάκι μου, τίποτα δέν ἔχω ἄξιο νά προσφέρω στόν Χριστό μας, οὔτε δάκρυα, οὔτε ταπείνωση, οὔτε μετάνοια. Ἄς δεχθῆ τουλάχιστον σάν μικρή προσφορά τόν κόπο μου καί νά μέ λυπηθῆ!»

Αὐτό τό δόσιμο εἶχε σάν ἐπακόλουθο τήν συσσώρευση ὑπερβολικῆς σωματικῆς κόπωσης. Οἱ διάφορες παθήσεις καί τά προβλήματα ὑγείας διαδέχονταν τό ἕνα τό ἄλλο μέ ἀποκορύφωμα τήν τελευταία τριετή ταλαιπωρία, ἡ ὁποία ἐξασθένησε τόσο τόν ὀργανισμό του, μέ ἀποτέλεσμα νά καταλήξη στό κρεββάτι τοῦ νοσοκομεῖου, ὅπου ἔκλεισε ὁριστικά τά μάτια του. Τίποτα ὅμως ἀπό αὐτά δέν τόν πτοοῦσε, ἐμπρός στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τά ὑπέμεινε ὅλα μέ μοναδική καρτερία καί μέσα ἀπό τόν πόνο σκεφτόταν μόνο τήν προσφορά. Μέχρι τό τέλος, εἶχε τήν ἔννοια του γιά  ὅλα, γιά τούς πατέρες τούς δικούς του, γιά τίς μοναχές πού εἶχε ὑπό τήν πνευματική του ἐποπτεία, γιά τά ἀμέτρητα πνευματικά του παιδιά, τά ὁποῖα εἶχαν στερηθῆ ὄχι μόνο τήν παρουσία του, ἀλλά καί τήν πνευματική παρηγοριά πού προσέφερε ὅλα αὐτά τά χρόνια, ὅπως καί γιά τήν πορεία τῆς Μονῆς του. Μεγάλη στενοχώρια τοῦ προκαλοῦσε ἡ σκέψη ὅτι μέσα στό κτηριακό συγκρότημα τῆς Μονῆς ὑπάρχουν «ἀθῶα παιδιά», ὅπως τά ἀποκαλοῦσε, τά ὁποῖα εἶναι ἐγκλωβισμένα μέσα στόν θρησκευτικό φανατισμό τῶν ἡγετῶν τῆς κατάληψης. Εἶχε τόσα πολλά νά δώση σ᾿ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς δέν γνωρίζουν τί ἔχασαν μέ τήν κοίμησή του!

Ἔφυγε ἀπό τήν ζωή στίς 20/9-3/10/2013, ἀφήνοντας παρακαταθήκη τήν ἴδια του τήν ζωή, τόν τρόπο σκέψης του, τήν ἀπόλυτη Ἀγάπη! Ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε πλέον ὑποχρεωμένοι νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα πού ξεκίνησε, μέ συμπαραστάτη τόν ἴδιο καί γνώμονα τήν ἀγάπη του, ἡ ὁποία μᾶς στηρίζει καί μᾶς ἐνισχύει  καί κατά τό ὑπόλοιπο τοῦ βίου μας, ἐν ἀναμονῇ τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, ὁπότε θά μᾶς ὑποδεχθεῖ  καί πάλι στήν πατρική ἀγκαλιά του καί θά μᾶς ὁδηγήσει μέ σιγουριά καί θάρρος στόν Θρόνο τοῦ Ὑψίστου!

ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ