Πολλοί ρωτούν γιατί οι Ουκρανοί αντιστέκονται τόσο πολύ στην «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Αυτοί βλέπουν το ζήτημα ως θέμα απλής μετάβασης εξουσίας προς ηγεμόνα παρόμοιου λαού: «ίδια πίστη, παρόμοια γλώσσα, απλά θα πληρώνουν φόρους σε άλλον ηγεμόνα. Ποιο είναι το πρόβλημα;»
Άλλοι βλέπουν το ζήτημα ως μια διαμάχη δύο παγκοσμίων υπερδυνάμεων, όπου «η μία αδικείται από την άλλη, ήρθε απειλητικά κοντά της, δεν σεβάστηκε τον ζωτικό της χώρο» κτλ, ωσάν να μην δικαιούται ο ουκρανικός λαός να έχει ανεξάρτητη, ελεύθερη βούληση και να επιλέγει τις αξίες και τον πολιτισμό με τον οποίο θέλει να ζήσει.
Το επιτιθέμενο, επεκτατικό και αδηφάγο κράτος δεν μπορεί να ανεχθεί την ύπαρξη ανεξάρτητης Εκκλησίας στο Κίεβο. Το γεγονός αυτό διαταράσσει τα σχέδιά του για την δημιουργία ενός κοινού υπερκρατικού χώρου, που θα συμπεριλαμβάνει τα άγια των Ρως, με δήθεν κοινό πολιτισμό και μια κοινή Εκκλησία ελεγχόμενη από το ισχυρότερο κράτος. Το Κίεβο είναι ένα «απαραίτητο βήμα» για την περαιτέρω εκπλήρωση των κατά φαντασίαν δικαιωμάτων τους περί «Τρίτης Ρώμης». Δεν μπορεί να ανεχθεί την εξαΰλωση του αφηγήματός του και την αναίρεση προσπάθειας αιώνων για «απελευθέρωση της Βασιλεύουσας Πόλης». Ο ηγεμόνας του κράτους καλείται να γίνει «Μέγας» στην ιστορία του λαού του, ώστε να εκπληρώσει το «τάμα του έθνους» του.
