«Την άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ...!»
Η προσκύνηση της εικόνας είναι ένδειξη σεβασμού, πίστης, εμπιστοσύνης, αγάπης και τιμής προς τον Θεό, η οποία «επί το πρωτότυπον διαβαίνει».
Η εικόνα για τον χριστιανό είναι η παρουσία του ουράνιου στοιχείου στην ζωή του.
Ο άνθρωπος είναι η εικόνα του Θεού στον κόσμο. Είναι πλασμένος «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν Του».
Ο Θεός έδωσε στην διάνοια του ανθρώπου την δυνατότητα να εργάζεται, να ανακαλύπτει πώς λειτουργεί η πλάση και να εφευρίσκει όλο και περισσότερες λύσεις. Συνεπώς, η τεχνολογία και η επιστήμη είναι τάλαντα, που έδωσε ο Θεός στην ανθρωπότητα.
Σύμφωνα με την παραβολή των ταλάντων, αν θάψουμε το τάλαντο, θα δώσουμε λόγο στον Κύριο.
Δεν έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό.
Και αν αποδίδουμε στον διάβολο τα ιατροφαρμακευτικά επιτεύγματα - όπως κάνουν μερικοί - δηλαδή την φώτιση που δίνει ο Θεός στο νου του ανθρώπου για την ανεύρεση ιαματικών μεθόδων, μάλλον διαπράττουμε βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Η αρχή της νηστείας είναι κάθε φορά για τον χριστιανό αφορμή αγώνα και πνευματικής επανεκκίνησης.
Αυτή η Σαρακοστή, όμως, έχει μια ιδιαιτερότητα.
Η πανδημία, που ταλαιπωρεί εδώ και έναν χρόνο όλον τον πλανήτη, έχει κουράσει όλους τους ανθρώπους, πνευματικά και σωματικά.
Το στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που καλούμαστε εμείς οι χριστιανοί να διανύσουμε, είναι μια ευκαιρία να ανασυντάξουμε τον εαυτό μας.
Η εκούσια άσκηση με την στέρηση της τροφής, τον έλεγχο του νου, την εντατικοποίηση της προσευχής και την μελέτη, είναι η «απάντηση» στο αδιέξοδο, που έχουμε βρεθεί.
Βρισκόμαστε ήδη εμπρός στην θύρα της αγίας τεσσαρακοστής, η οποία είναι διάπλατα ανοιχτή και καλούμαστε να εισέλθουμε.
Αρχίζει η πλέον κατανυκτική περίοδος του πνευματικού αγώνα για τον χριστιανό.
Τι είναι, όμως, ο πνευματικός αγώνας; Γιατί αγωνίζεται ο χριστιανός; Τι θέλει να πετύχει και πρέπει να αγωνιστεί; Γιατί πρέπει με αυτόν τον τρόπο μόνο να πετύχει αυτό που θέλει;
Η τελευταία Κυριακή του Τριωδίου είναι ταυτόχρονα και η είσοδος στην αγία σαρακοστή. Σήμερα γίνεται η υπενθύμιση της εξόδου των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο.
«῍Ω ποία ὥρα τότε καὶ ἡμέρα φοβερά, ὅταν καθίσῃ ὁ Κριτὴς ἐπὶ θρόνου...»
Καθώς πλησιάζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, το κατεξοχήν στάδιο του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, σήμερα Κυριακή των Απόκρεω, γίνεται μέσα από την ευαγγελική περικοπή ανάμνηση της μελλούσης Κρίσεως.
Θα είναι φοβερή η ημέρα εκείνη, όταν θα έρθει πάλι ο Κριτής και θα καθίσει στον θρόνο Του για να κρίνει όλη την ανθρωπότητα.
Αναλογίζεται άραγε κανείς των ανθρώπων τι ώρα θα είναι αυτή;
Ποιος άραγε των ανθρώπων θυμάται αυτή την ώρα;
Ποιος ετοιμάζεται γι' αυτή την ώρα;
Ποιος δεν πνίγεται μέσα στην καθημερινότητά του, ώστε να βρει χρόνο να σκεφθεί αυτή την ώρα;
Κυριακή του Ασώτου υιού σήμερα και μας δίνεται η ευκαιρία, διαβάζοντας την συγκεκριμένη παραβολή να κάνουμε μια ενδοσκόπηση στον εαυτό μας, ταυτίζοντας την συμπεριφορά μας με αυτήν του Ασώτου. Οι σκέψεις, οι αποφάσεις, οι ενέργειες, τα λάθη του, είναι μια διαρκής υπενθύμιση για τον εαυτό μας.
Η υπενθύμιση της παραβολής είναι το πνευματικό εγερτήριο για την ψυχή μας. Ο Άσωτος υιός είναι η προσωποποίηση του εαυτού μας.
Ζητά από τον Πατέρα του το μερίδιο από την περιουσία. Ήθελε να απομακρυνθεί από την «οικία του Πατρός» και να τραβήξει τον δρόμο του μόνος. Είχε, όμως, το θράσος, χωρίς ντροπή, να απαιτήσει το «δικαίωμά» του. Ποιο δικαίωμα, όμως; Το «επιβάλλον μέρος της ουσίας» του Πατέρα του. Ζήτησε το δικαίωμα στην περιουσία, που με κόπο ο Πατέρας του είχε δημιουργήσει, ξεχνώντας, όμως, τις υποχρεώσεις του.
Η αγάπη του Πατέρα, όμως, τον κάνει μέτοχο στην περιουσίας του. Αυτήν την αγάπη εκμεταλλεύεται ο Άσωτος και απαιτεί.