Μέσα στην ταραγμένη και ομιχλώδη εποχή, που ζούμε, όπου όλα και όλοι αμφισβητούνται, μοιάζει ο άνθρωπος να θαλασσοπνίγεται, μεσοπέλαγα, χωρίς πυξίδα και προορισμό.
Έναν φάρο χρειάζεται για να του φωτίσει το σκοτάδι, να διαπεράσει με το φως του την ομίχλη, να αποκτήσει προορισμό και κατεύθυνση.
Φάροι στην ζωή μας είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Με την ζωή τους μας έδειξαν τον τρόπο να ζούμε, να αγωνιζόμαστε, να υπομένουμε, να αγαπούμε.
Σπήλαιο ετοιμάσου, γιατί έρχεται η Παρθένος Μαρία, κυοφορώντας τον Χριστό.
Ευπρέπισε την φάτνη, για να υποδεχθεί το Θείο Βρέφος.
Προετοίμασε τα ζώα, να ζεστάνουν τον χώρο.
Κάλεσε τους ποιμένες, να είναι έτοιμοι, για να ακούσουν την αγγελική δοξολογία.
Να και ο Αστέρας, έρχεται από την Ανατολή, οδηγώντας με το φως του τους τρεις Μάγους.
Ο Ουρανός ετοιμάζεται!
Όλα γύρω είναι έτοιμα να υποδεχθούν τον Βασιλέα της Δόξης.
― Γέροντα, σ' αυτήν την νηστεία δεν ξέρω αν θέλω να νηστέψω.
― Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς: «δεν ξέρω αν θέλω...»
Δεν μπορεί να μη ξέρεις. Απλά εσύ αποφασίζεις, ναι ή όχι.
― Γιατί όμως νιώθω σαν να μη ξέρω;
― Η διάθεσή σου είναι αρνητική και κρύβεις το «όχι» πίσω από το «δεν ξέρω». Δειλιάζεις να πεις ευθέως: «δεν θέλω να νηστέψω, γιατί δεν θέλω να στερηθώ κάποια φαγητά, που δεν επιτρέπονται την περίοδο της νηστείας». Προφανώς νιώθεις κάποιες ενοχές επειδή δεν θες, αλλά κάπως πρέπει να δικαιολογήσεις την άρνησή σου.
To τελευταίο διάστημα, εν μέσω πανδημίας, ως μη ώφειλε, γίνεται πολλή συζήτηση για την Θεία Κοινωνία, για το αν μπορεί κάποιος να κολλήσει κορωνοϊό ή όχι μεταλαμβάνοντας. Το θέμα τέθηκε στο ξεκίνημα της πανδημίας από εξωεκκλησιαστικούς κύκλους. Η συζήτηση συντηρείται για μήνες με πλήθος άρθρων και δηλώσεων και από τις δύο πλευρές. Η μια πλευρά κατηγορεί την άλλη πως είναι αναρμόδια να ομιλεί για το θέμα. Η μεν για ιατρικά θέματα και η δε για θέματα πίστεως.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία και πίστη μας, η Θεία Κοινωνία είναι η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού, του ζωντανού Θεού, δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, που από άκρα ταπείνωση προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, υπέφερε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε από αγάπη για τον άνθρωπο! Η Θεία Κοινωνία είναι η «εν αγάπη» ένωση του Ανθρώπου με τον Θεό!
Αυτά και πολύ περισσότερα για το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, όπως και για τα υπόλοιπα δόγματα της πίστης μας, οι χριστιανοί μαθαίνουμε από τα πρώτα μας βήματα στην Εκκλησία! Πολύ καλώς αυτές οι συζητήσεις γίνονται συνεχώς εντός της Εκκλησίας, ώστε να γνωρίζει ο πιστός λαός τα της πίστεώς του! Στην δημόσια, όμως, σφαίρα, δηλαδή στις συζητήσεις που διεξάγονται δημοσίως με όλη την κοινωνία, τα ίδια ακριβώς ζητήματα χρήζουν εντελώς διαφορετικής αντιμετώπισης και τρόπου συζήτησης. Στην κοινωνία δεν υπάρχουν μόνο Χριστιανοί, αλλά και πιστοί σε άλλες θρησκείες, άθρησκοι, αγνωστικιστές, άθεοι κτλ.
- Γέροντα, ακούω συχνά πολλούς να κατηγορούν τους κληρικούς, λέγοντας: «εσείς οι παπάδες δεν έχετε κάτι άλλο να μας πείτε και λέτε συνέχεια για υπομονή».
- Πράγματι, μου έχει συμβεί κι εμένα αυτό ολλές φορές. Θα σου διηγηθώ ένα περιστατικό:
Μια φορά μου λέει ένας με έντονα ειρωνικό ύφος: «εγώ σου λέω τόσο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζω κι εσύ μου λες υπομονή, υπομονή, υπομονή. Είναι η εύκολη λύση για εσάς τους παπάδες, για να ξεφεύγετε από τις κακοτοπιές της ζωής και αφ' υψηλού να μας λέτε εύκολες λύσεις, χωρίς να αγγίζετε την ουσία του προβλήματος.
Του απάντησα: «Πράγματι, πόσο δίκιο έχεις. Εσύ μου παρουσιάζεις ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζεις κι εγώ με αφέλεια σου λέω κάτι το εύκολο, “κάνε υπομονή”. Έχεις δίκιο λοιπόν. Η λύση τότε είναι να παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου και να αποδίδεις δικαιοσύνη με τον τρόπο σου. Να σκοτώνεις ή να χτυπάς όποιον σε απειλεί ή σε κατηγορεί ή διαφωνείς μαζί του».
Μου απαντά τότε με ένα σοβαρό, αλλαγμένο, χωρίς όμως ειρωνεία, ύφος: «ε, όχι κι έτσι! είπαμε...»
Βλέπεις, λοιπόν, μόλις τον έθεσα προ των ευθυνών του, ξέχασε την ειρωνεία και αμέσως αντέδρασε.
- Σε τι οφείλεται αυτή η αλλαγή;
- Οφείλεται στο γεγονός ότι είχε σχηματίσει μέσα του αρνητική εντύπωση στην προτροπή να κάνει υπομονή. Μόλις άκουσε, όμως, την φυσιολογική αντίδραση, που θα έχει, όταν δεν θα κάνει υπομονή, τότε άνοιξαν τα πνευματικά του μάτια και είδε την αλήθεια. Χωρίς υπομονή ο άνθρωπος γίνεται άγριο θηρίο.
Την τρέχουσα περίοδο, λόγω της πανδημίας και του περιορισμού των μετακινήσεων, έχει αυξηθεί η θλίψη, το άγχος και, κατά συνέπεια, τα ψυχολογικά προβλήματα πολλών ανθρώπων.
Πολλοί δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις αλλαγές του καθημερινού τρόπου ζωής· δυσκολεύονται να κάνουν υπομονή, απελπίζονται, επιδεινώνονται τα νεύρα τους. Αρνούνται την πραγματικότητα, για να αποφύγουν το άγχος καταστάσεων, που δεν μπορούν να ελέγξουν, καθώς και τον φόβο της αρρώστιας και του θανάτου.
Όπως είναι γνωστό σε όλους τους χριστιανούς, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο η φθορά και ο θάνατος έχει εισέλθει στην Δημιουργία. Ο άνθρωπος καλείται να μοχθήσει για την επιβίωσή του, για να τραφεί και να αντιμετωπίσει τις διάφορες προκλήσεις για την υγεία του. Ανακαίνιση και αποκατάσταση του κόσμου αναμένουμε μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Οι λοιμοί είναι κάτι γνωστό για τον πιστό λαό, καθώς σε κάθε Θεία Λειτουργία παρακαλεί τον Θεό «υπέρ του διαφυλαχθήναι από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός...».
Λοιμοί υπήρχαν πάντοτε κατά περιόδους, από την εποχή ακόμα της αρχαίας Αθήνας του Περικλή· ο τελευταίος δε λοιμός συνέβη πριν από έναν αιώνα περίπου («ισπανική γρίπη»). Οι λοιμοί τις περισσότερες φορές συνοδεύονταν από αρκετούς νεκρούς και προβλήματα στις κοινωνίες. Ο κόσμος ήταν εξοικειωμένος με το θάνατο· το προσδόκιμο της ζωής ήταν τα 40 έτη· πόλεμοι, πείνα και αρρώστιες θέριζαν. Όμως, οι άνθρωποι έλεγαν «Δόξα τω Θεώ» και «πρώτα ο Θεός».