Tο φυτό της αγάπης

Η αγάπη είναι «αυτοφυές φυτό», το οποίο φυτρώνει μόνο στις καρδιές των ανθρώπων.

Το άρωμά της ξεχειλίζει από την καρδιά και αρωματίζει όλον τον άνθρωπο.

Είναι τόσο έντονο το άρωμά της, που αρωματίζει ό,τι ακουμπά, ό,τι βλέπει, όπου περνά ο άνθρωπος.

Ένα μικρό «φυτό», η αγάπη, είναι τελικά τόσο μεγάλο, που αγκαλιάζει με το άρωμά του όλον τον κόσμο. Αυτό το άρωμα  μυρίζει ουρανό, γιατί η αγάπη είναι ο Θεός, ο Οποίος καταδέχεται να χωρέσει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά, καθώς ανθίζει η αγάπη Του και ευωδιάζει την ζωή του ανθρώπου.

Το μόνο που χρειάζεται το «φυτό» της αγάπης είναι λίγη περιποίηση. Σκάλισμα και καθάρισμα στο χώμα του, για να αναπνέει η ρίζα, συχνό πότισμα για να αναπτυχθεί.

Το σκάλισμα και το καθάρισμα του χώματος είναι η εξομολόγηση, που καθαρίζει και αναζωογονεί την καρδιά. Το πότισμα είναι τα δάκρυα της μετανοίας, που τρέφουν την ρίζα της αγάπης.

Ο χτύπος της καρδιάς

Ο χτύπος της καρδιάς αποκαλύπτει την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο χτύπος της καρδιάς δίνει τον ρυθμό στην ζωή μας.

Ο χτύπος της καρδιάς μας, ας γίνει μελωδία, να ηχεί σαν τον ύμνο του Αρχαγγέλου προς την Παναγιά μας.

Κάθε χτύπος και αφορμή για μετάνοια.

Κάθε χτύπος και αφορμή για χαρά.

Το Πνεύμα της αληθείας

«Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας …»

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο ήταν η εκπλήρωση της υποσχέσεως του Χριστού προς τους μαθητές Του.

«Άλλον» Παράκλητο, υποσχέθηκε, θα στείλει να παρηγορεί και να ενισχύει τους ανθρώπους, όταν ο Ίδιος θα αναληφθεί στους ουρανούς.

«Άλλον» Παράκλητο, δηλαδή, το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό.

Δεν θα άφηνε απαρηγόρητο τον άνθρωπο ο Χριστός, όταν θα ολοκλήρωνε το σωτήριο έργο Του στην γη.

Κατανοούσε την ορφάνια, που θα ένιωθαν οι μαθητές Του, βλέποντάς Τον να απομακρύνεται σωματικώς από κοντά τους.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν την Ανάληψή Του, γι' αυτό Του φώναζαν:  «μη μας αφήνεις ορφανούς, Κύριε!»

Δεν Τον κατανοούσαν, παρά την διδασκαλία Του και τα θαύματα, που πραγματοποιούσε μπροστά τους.

Ποιος Τον ακούει;

Στην μάχη ο στρατηγός καταστρώνει το σχέδιο, δίνει εντολές, κάνει τον απολογισμό στο τέλος και αποδίδει τον έπαινο στους πιο γενναίους μαχητές του. Το μόνο που ζητά από τους στρατιώτες του είναι υπακοή στις εντολές του, για να επιτευχθεί η νίκη.

Ο χριστιανός, ως στρατιώτης Χριστού, αγωνίζεται σύμφωνα με τις εντολές Του, περιμένοντας στο τέλος τον «απολογισμό», την μέλλουσα κρίση, για να του αποδοθεί ο έπαινος, που είναι ο παράδεισος. Το μόνο που ζητά ο Χριστός είναι η υπακοή στις εντολές Του.

Ο Χριστός, ως αρχηγός της ζωής, έδωσε εντολές ζωής στους ανθρώπους. Εντολές γεμάτες αγάπη, εντολές που οδηγούν στην αληθινή ζωή, εντολές που δεν επιβάλλονται, αλλά ελεύθερα ακολουθούνται. Έδωσε τις εντολές Του με απλό τρόπο, κατανοητό, για να μπορέσουν οι ακόλουθοί Του να τις έχουν ως οδηγό ζωής.

Ο τυφλός

Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο αποκαλύφθηκε με τον ερχομό του Χριστού στην γη.

Η παρουσία Του ήταν η αφορμή για επανεκκίνηση όλης της ανθρώπινης φύσης.

Φανέρωσε στον άνθρωπο την αγάπη Του μέσα από τα κηρύγματά Του, τα θαύματα, το πάθος, τον Σταυρό και την Ανάστασή Του.

Η φανέρωση της αγάπης του Θεού ήταν αναγκαία για τον «πεσμένο» άνθρωπο, γιατί έπρεπε να ακούσει, να δει και να πράξει στην ζωή του ο ίδιος, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, για να καταφέρει να «σηκωθεί».

Η φανέρωση της αγάπης άνοιξε τα πνευματικά αυτιά και τα μάτια της ψυχής του ανθρώπου, για να πιστέψει πραγματικά σ' αυτήν, για να γίνει και ο ίδιος όλος αγάπη.

Τα θαύματα που πραγματοποίησε ο Κύριος ήταν όλα με τον λόγο Του ή το άγγιγμα των χεριών Του.

Το θαύμα όμως που έκανε στον Τυφλό του ευαγγελίου ήταν ξεχωριστό.

Όπως αναφέρεται στην ευαγγελική περικοπή, αφού έφτιαξε πηλό με το χώμα και το σάλιο Του, γέμισε τις κενές κόγχες των ματιών του εκ γενετής τυφλού και του είπε να πάει και να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Της Σαμαρείτιδος

Ανατρεπτική η παρουσία του Χριστού στα μάτια των ανθρώπων της εποχής Του. Κάθε κίνηση, κάθε λόγος Του, διέλυε τις αγκυλώσεις που προκαλούσε η έχθρα και το μίσος μεταξύ τους. Η επαγγελία της αγάπης ανέτρεπε κάθε κατεστημένο. Δεν ήρθε να διαλύσει τον νόμο αλλά να τον συμπληρώσει.

«Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείτες», δεν έχουν επικοινωνία οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες, μισούνται μεταξύ τους. Να, ο Χριστός, όμως, που μιλά με την Σαμαρείτιδα. Δεν υπολογίζει το μίσος και την έχθρα που τους χωρίζει, αλλά, με  αγάπη  επικοινωνεί μαζί της.

Στην συνομιλία Του, με την Σαμαρείτιδα, αποκάλυψε την αιτία της παρουσίας Του στον κόσμο.

Ήρθε να ξεδιψάσει τον διψασμένο πνευματικά άνθρωπο. Το μίσος και η έλλειψη επικοινωνίας έφεραν την πνευματική ξηρασία.
Τι έλειπε απ' την ζωή των ανθρώπων; Ο Χριστός! Γι' αυτό λέει στην Σαμαρείτιδα: «Εγώ είμαι το ύδωρ το ζων, όποιος πιει από αυτό το νερό δεν θα διψάσει ποτέ».