23.6.19

Πατέρας


Πατέρας σημαίνει αγάπη. Μια ανοιχτή αγκαλιά μόνιμα, αποπνέοντας την βεβαιότητα και την σιγουριά που χρειάζεται το παιδί του.

Η ζωή του είναι το παιδί του. Ζει και αναπνέει γι' αυτό. Χαίρεται με την χαρά του, λυπάται με την λύπη του, πονά με τον πόνο του. Μόνη σκέψη και λογισμός είναι το παιδί του.

Νεκρώνεται για να ζήσει. Πέφτει πιο κάτω για να το προλάβει στην πτώση του. Ανασταίνεται με την ανάστασή του.

Ο λόγος του αύρα δροσερή που δροσίζει την καρδιά του παιδιού του. Γάργαρο νερό που ξεδιψά την ψυχή του. Όταν χρειαστεί, μαχαίρι κοφτερό για να κόψει την κακιά συνήθεια που το βασανίζει.

18.6.19

Ανοχή

- Γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν σήμερα οι άνθρωποι μεταξύ τους;

Έχει χαθεί η επικοινωνία γιατί δεν υπάρχει ανοχή.

- Τι σημαίνει ανοχή;

Ένα από τα χαρακτηριστικά της αγάπης είναι η ανοχή. Ανέχομαι τον πλησίον, καταλαβαίνω το λάθος του, έχω διάθεση να τον βοηθήσω, να τον ακούσω, να τον καλύψω.
Η ανοχή έχει εκλείψει σήμερα. Δεν ανέχεται κανείς κανέναν. Οι σύζυγοι μεταξύ τους, οι γονείς τα παιδιά, οι φίλοι, στην δουλειά και οπουδήποτε υπάρχει επικοινωνία ανθρώπων.

- Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί έχει κυριαρχήσει η μοναξιά. Δεν ανέχεται δίπλα του κανέναν ο άνθρωπος. Η αδιαφορία τον έχει παγώσει. Δεν ενδιαφέρεται αν υπάρχει ανάγκη να βοηθήσει, να συμπαρασταθεί. Φοβάται να εκδηλωθεί.

- Πως διορθώνεται η κατάσταση;

15.6.19

Πεντηκοστήν εορτάζομεν

Το Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, κατέβηκε στον κόσμο εκπληρώνοντας την υπόσχεση του Χριστού λίγο πριν την Ανάληψή Του στους ουρανούς.

Ήρθε το Πανάγιο Πνεύμα στον κόσμο για να μείνει και να φωτίζει τον κόσμο, απαλλάσσοντάς τον από την πνευματική ορφάνια.

Το Πανάγιο Πνεύμα συντροφεύει τον κόσμο, συγκροτεί τον θεσμό της εκκλησίας, μεταφέρει την σοφία του Θεού στους ανθρώπους.

Το Πανάγιο Πνεύμα έχει την δύναμη, όπως ακριβώς έγινε με τους αγίους Αποστόλους, που από φοβισμένους μαθητές τους μεταμόρφωσε σε μια στιγμή σε διάπυρους κήρυκες και διδασκάλους, να φωτίσει την ύπαρξή του, να αγιάσει τη ζωή του, να του προσφέρει την βεβαιότητα της Αναστάσεως και της σωτηρίας.

14.6.19

Το μυστήριο του θανάτου

Η έξοδος του ανθρώπου από τον παράδεισο έφερε στην ζωή του την αμαρτία και τα παράγωγά της, τον πόνο, την λύπη, την ταραχή. Χάθηκε η χαρά και η αμεριμνησία του παραδείσου. Ξένα προς την φύση του πλέον αυτά, έφεραν αναστάτωση, ταραχή και πανικό στην ζωή του. Δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Η αμαρτία γίνεται κυρίαρχος.

Για να μη μείνει όμως η αμαρτία αθάνατη, επέτρεψε ο Θεός και ήρθε ο θάνατος στην ζωή του ανθρώπου, «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται». Συνέπεια λοιπόν της αμαρτίας ο θάνατος, μετετράπη όμως, σε φιλανθρωπία από τον Θεό, αφού γίνεται πέρασμα διά του θανάτου στην αληθινή ζωή.

Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς γεύση θανάτου. Κάποιο συγγενικό πρόσωπο, κάποιο φιλικό ή απλώς γνώριμο, σίγουρα θα υπάρχει, το οποίο έφυγε από την ζωή. Αυτός ο φυσικός χωρισμός δημιουργεί την πικρή γεύση του θανάτου.

Πως μπορεί όμως ο άνθρωπος να διαχειριστεί τον θάνατο;
Πως μπορεί να παρηγορηθεί και να παρηγορήσει;