25.2.18

Κυριακή της Ορθοδοξίας: προκλήσεις στην ορθή πίστη, τότε και σήμερα

Εθνοφυλετισμός, φονταμενταλισμός και γεροντισμός απομακρύνουν από την ορθή πίστη

Οι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του oρθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να έχει πραγματικό αποτέλεσμα, δηλαδή την σωτηρία του ανθρώπου. Η σωτηρία μας πηγάζει μόνο από την αλήθεια, σε αντίθεση με την πλάνη και το ψεύδος, που οδηγούν στην απώλεια.

Συγκεκριμένα, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας εορτάζει την αναστήλωση των εικόνων και τη λήξη της εικονομαχίας. Κατά την περίοδο της εικονομαχίας πολεμήθηκε η προσκύνηση των εικόνων ως δήθεν «ειδωλολατρική», ενώ στην πραγματικότητα με αυτήν αποδίδουμε τιμή στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Επίσης, οι εικόνες έχουν ποιμαντική αξία, καθώς απεικονίζονται αγιογραφικές παραστάσεις, βοηθώντας τους πιστούς να αναχθούν σε υψηλές πνευματικές θεωρίες με εποπτικό τρόπο.

Η Εκκλησία μας, από την θεμελίωσή της έως και σήμερα, πάντα αντιμετώπιζε προκλήσεις. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, πάντα υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να απομακρύνουν τον πιστό λαό μακριά από την ορθή πίστη, αλλοιώνοντας τις έννοιες, παίζοντας με τις λέξεις και απομονώνοντας αποσπάσματα από τις Γραφές. Το ίδιο έπρατταν οι Φαρισαίοι, πειράζοντας τον Ιησού, το ίδιο διάφοροι αιρετικοί ανά τους αιώνες, το ίδιο και σήμερα προσπαθούν μερικοί. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος μας, Ιησούς Χριστός, μας προειδοποίησε για τους ψευδοδιδασκάλους, που θα εμφανιστούν.

23.2.18

Πού είσαι;

«Ἀδάμ ποῦ εἶ;» Έψαχνε ο Θεός τους πρωτοπλάστους στον παράδεισο. Αυτοί, όμως, είχαν κρυφθεί.

Η παρακοή στην εντολή του Θεού τούς απομάκρυνε από κοντά Του. Κρύφθηκαν από τον Θεό Τους. Κρύφθηκαν από τον Πατέρα τους.

Ο Θεός, σαν Παντογνώστης, γνώριζε τι έκαναν. Η αγάπη Του, όμως, γι' αυτούς ήταν μεγάλη. Τους έδωσε ευκαιρία να ζητήσουν συγγνώμη... «Ποῦ εἶ;» φωνάζει του Αδάμ. «Πού είσαι, παιδί μου, και σε αναζητώ; Πού είσαι, και κρύφθηκες από Εμένα, τον Πατέρα σου;».

«Πού είσαι;»: Η ευκαιρία του Αδάμ να μετανιώσει για το λάθος του.
«Που είσαι;»: Το κάλεσμα της μετανοίας.
«Πού είσαι;»: Η αναζήτηση της αγάπης.
«Πού είσαι;»: Η πρόσκληση της σωτηρίας.

18.2.18

Καλή Σαρακοστή!

«Τον της νηστείας καιρόν φαιδρώς απαρξώμεθα» μας καλεί ο υμνωδός, αδελφοί.

Αρχίζει το στάδιο της μεγάλης Τεσσαρακοστής και καλούμεθα, όλοι μαζί, να ξεκινήσουμε τον πνευματικό αγώνα.

Ο αγώνας είναι η προσπάθεια να δαμάσουμε το θηρίο, που λέγεται «εγωισμός».

Η προσπάθεια δεν επικεντρώνεται μόνο στην νηστεία του φαγητού, αλλά και στην νηστεία κάθε αίσθησης και ενέργειας του ανθρώπου.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αγωνιστούμε, γυμνάζοντας τον εαυτό μας, ώστε να τον ελέγχουμε.

Ο μη έλεγχος του εαυτού μας σημαίνει στέρηση της ελευθερίας μας.

Ας αγωνιστούμε κατά των παθών που μας δεσμεύουν.

Ας αγωνιστούμε για την ελευθερία μας.

Έπαθλο του αγώνα είναι η χαρά της Αναστάσεως!

Χαρούμενοι και φωτεινοί,  ελεύθεροι και αναστημένοι, θα ζούμε μόνο μέσα από τον προσωπικό μας κόπο και αγώνα.

Η δυσκολία είναι ανθρώπινη, η βοήθεια όμως έρχεται από τον Θεό και το έπαθλο είναι προσωπική κατάκτηση, η Ανάσταση!

Καλή Σαρακοστή!

Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

10.2.18

Πατημασιές στην άμμο


Κάποτε ένα παιδί μου διάβασε την εξής ιστορία:

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως βάδιζε στην ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο. Στον ουρανό εμφανίζονταν σκηνές απ’ τη ζωή του. Για κάθε σκηνή παρατηρούσε δύο ζεύγη πατημασιών πάνω στην άμμο· το ένα ανήκε στον ίδιο και το άλλο στον Κύριο.

Αφού εμφανίστηκε μπροστά του και η τελευταία σκηνή της ζωής του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο. Πρόσεξε ότι πολλές φορές, στο μονοπάτι της ζωής του, υπήρχε μονάχα ένα ζεύγος πατημασιών. Επίσης, παρατήρησε πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιβερές στιγμές της ζωής του.

Αυτό τον προβλημάτισε και ρώτησε τον Κύριο: «Κύριε, είπες ότι απ’ τη στιγμή που αποφάσισα να σ’ ακολουθήσω, θα βάδιζες μαζί μου σ’ όλη την πορεία.  Ωστόσο, παρατήρησα ότι, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπήρχε μόνο ένα ζεύγος πατημασιών. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, εσύ με είχες εγκαταλείψει». 

Ο Κύριος απάντησε: «πολύτιμό μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα. Τον καιρό που δοκιμαζόσουν και υπέφερες, όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα, ήταν τότε που σε πήρα την αγκαλιά μου».