28.11.16

Ο χρόνος είναι δικός μας

Στόχοι και προτεραιότητες

Η πορεία στο διάβα του χρόνου της ζωής μας δεν πρέπει να είναι χωρίς νόημα, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Οφείλουμε να βάζουμε στόχους, ώστε η συνεχής προσπάθειά μας να έχει σκοπό και κίνητρο. Για να πετύχουμε όμως τους στόχους θα πρέπει να θέτουμε ταυτόχρονα και προτεραιότητες.

Ο σημερινός άνθρωπος έχει αυτοεγκλωβιστεί  στο άγχος και την ταχύτητα της σύγχρονης κοινωνίας, αδυνατώντας να ξεφύγει, θέλοντας, μέσα σ’ αυτόν τον πανικό που επικρατεί, να επιβιώσει, προσπαθώντας ό,τι περνά από το μυαλό του, ό,τι πρόβλημα έχει να το λύσει άμεσα και μόνος του. Ο πανικός του τού υπαγορεύει όλα τα ζητήματα να τα λύσει  εδώ και τώρα, πράγμα αδύνατον όμως, και αυτό διαπιστώνεται από το άγχος που τον έχει κυριεύσει.

6.11.16

Η καρδιά

Η καρδιά του ανθρώπου ανήκει στον Θεό!

- Ο καλός Θεός έδωσε στον άνθρωπο την καρδιά, η οποία Του ανήκει, για να ζει σύμφωνα με αυτή, σαν κινητήριο δύναμη.

- Αυτήν την καρδιά, θα του την ζητήσει «πίσω» στο τέλος της ζωής του ο Θεός, για να δει πως την χρησιμοποίησε, αφού «κατά την καρδίαν» θα μας κρίνει.

- Στην καρδιά θα είναι καταγεγραμμένη όλη ζωή του ανθρώπου, οι χαρές, οι λύπες, οι προσπάθειες, τα πάθη, τα λάθη, οι λογισμοί και οι διαθέσεις.

3.11.16

Προσεγγίζοντας τον Θεό με απλές σκέψεις…

Η ζωή μας είναι ένα… ρίσκο! 

- Ρώτησα κάποιον μια φορά: «ένα και ένα πόσο κάνει;» Μου απαντά: «δύο». «Είσαι σίγουρος;» τον ρωτώ πάλι και «...μπορείς να το αποδείξεις;», «έτσι έμαθα στο σχολείο» μου λέει.

Άρα η γνώση μου στηρίζεται σ’ αυτό πού έμαθα από τα βιβλία ή τους καθηγητές, σε κάτι που άκουσα ή κάτι που είδα. Έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη στον δάσκαλο, χωρίς αντιρρήσεις, και δέχθηκα τα λόγια του ως αυθεντικά, με αποτέλεσμα το «ένα συν ένα» όντως να «κάνει δύο»! Η εμπιστοσύνη αυτή είναι ένα είδος «ρίσκου». Ρισκάρω να εμπιστευτώ την γνώση μου στον δάσκαλο, πιστεύοντας ότι αυτός θα μου παρέχει την ακριβή γνώση και την μόρφωση.

29.10.16

Υπομονή

Υπομονή...
Μια λέξη που εύκολα την λες, δύσκολα την εφαρμόζεις!

Τι είναι η υπομονή;
Κόπος, ελπίδα, αγάπη!

Ποιος κάνει υπομονή;
Αυτός που αγαπά, γιατί ελπίζει στην διόρθωση μιας καταστάσεως ή συμπεριφοράς και δεν διστάζει μπροστά στον κόπο που χρειάζεται να καταβάλλει, αλλά τολμά, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Την δύναμη να αντέξει στον κόπο την αντλεί από την αγάπη του γι' αυτό που θέλει να πετύχει.