Δείτε σχετικές φωτογραφίες
Παρακολουθήστε απόσπασμα από το μνημόσυνο
Παρακολουθήστε την ομιλία του Εσφιγμενίτη καθηγουμένου αρχιμ. Βαρθολομαίου στην τράπεζα
Παρακολουθήστε την προσφώνηση του διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστου Κασμίρογλου
Παρακολουθήστε την αναχώρηση του δεσπότη και του Εσφ. ηγουμένου από την Ι.Μ. Προφήτη Ηλία
Διαβάστε την ομιλία του Εσφιγμενίτη καθηγουμένου αρχ. Βαρθολομαίου στην τράπεζα:
«Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κοιμωμένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.» (Α´ Θεσ. δ´13).
Έρχεται ο κορυφαίος των Αποστόλων Παύλος, με την προς Θεσσαλονικείς επιστολή του, να στηρίξει εμάς τους χριστιανούς, ερμηνεύοντας πώς πρέπει να ενεργούμε για τους κεκοιμημένους μας.
Αυτή η γνώση που μας προσφέρει έχει σκοπό να μετριάσει την υπερβολική λύπη που προκαλεί ο θάνατος, ώστε να μην ενεργούμε όπως οι άνθρωποι που συνειδητά ζουν μακρυά από τον Χριστό, στερούμενοι την ελπίδα.
Η παρουσία του Χριστού στην ζωή μας την ομορφαίνει, την γεμίζει αγάπη, χαρά, ελπίδα!
Αυτός είναι και ο σκοπός κάθε Χριστιανού, να ζει εν Χριστώ, να έχει δηλαδή χαρά, να πλημμυρίζει από αγάπη, έχοντας εναποθέσει την ελπίδα του στον Χριστό.
Μέσα στόν χρόνο κρύβονται οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, αμέτρητες στιγμές που συνθέτουν την ζωή μας, μετατρέποντας το παρόν σε παρελθόν στιγμιαία, με την συνεχή κίνηση που δημιουργεί ο ίδιος ο χρόνος.
Υπάρχουν όμως στιγμές που είναι τόσο έντονες, ώστε να φαίνεται ότι ο χρόνος σταματά, δεν τις επηρεάζει, χαράσσονται έντονα στην ζωή μας, μετατρέποντας αυτή την φορά το παρελθόν σε ένα διαρκές παρόν.
Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν για κάποια πρόσωπα που έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ζωή μας φθάνει η στιγμή της κοιμήσεώς τους και ο φυσικός αποχωρισμός γεννά την λύπη.
Ο άνθρωπος έχει πλασθεί για να ζει αιώνια. Η πτώση των πρωτοπλάστων έφερε την αμαρτία στην ζωή του ανθρώπου, εξαιτίας της οποίας προήλθε και ο θάνατος ως επακόλουθο «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται».
Διανύσαμε ήδη ένα χρόνο από την προς Κύριον εκδημία της Γερόντισσας Χριστονύμφης. Ένας χρόνος που ομοιάζει «ως η ημέρα η εχθές»!
Σαν χθες ηχούν στα αυτιά και στην σκέψη μας τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνο το απόγευμα της 2ας Αυγούστου (2016).
Ακόμη ηχεί έντονα η φωνή της Γερόντισσας στα αυτιά μου, η καθημερινή επικοινωνία, η αγωνία για την προσωπική σωτηρία της, η αγωνία για τις αδελφές και το μοναστήρι του Προφήτη, το καθημερινό άγχος της για τα διακονήματα και τις υποθέσεις της Μονής, όλα να λειτουργούν «ευσχημόνως και κατά τάξιν»!
Ακόμη είναι ζωντανό στα μάτια μου το ενδιαφέρον και η αγωνία για την έκβαση της υποθέσεως της Μονής μας, του Εσφιγμένου, η έννοια για τους πατέρες, η έννοια ακόμη και στα πιο απλά, όπως για παράδειγμα, είχε πάντα τον νου της να μας ειδοποιήσει, πριν το ζητήσουμε, για να στείλει τα πρόσφορα για τις καθημερινές μας λειτουργίες στο Άγιο Όρος.
Έντονα είναι χαραγμένη μέσα μου η αγάπη της για την Εκκλησία, τις ακολουθίες, η λύπη της καθώς και η καλή «ζήλεια» της για την αδυναμία να τελείται καθημερινά η Θεία Λειτουργία και εδώ, όπως στο Άγιο Όρος.
Δεν την είδα ποτέ να κάθεται σε ακολουθία· είχε μια πλήρη αδιαφορία για την προσωπική της ανάπαυση· ήταν δοσμένη «ψυχή τε και σώματι» στον Θεό, που αγάπησε από μικρή ηλικία, στο μοναστήρι και την ανάπαυση των αδελφών και των πονεμένων ανθρώπων που ζητούσαν έναν λόγο παρηγορίας.
Η ζωή της όλη ήταν ένα δόσιμο αγάπης προς όλους, και ένα φωτεινό παράδειγμα αγάπης για όλους! Είχε μέσα της χαρά, αγάπη και ελπίδα στον Νυμφίο της Χριστό! Ζούσε εν Χριστώ!
Οι πνευματικές νουθεσίες της ήταν βάλσαμο για τον πονεμένο άνθρωπο· μιλούσε για τον Χριστό και παρότρυνε όλους να εναποθέσουν την ελπίδα τους στον Χριστό σαν μόνη διέξοδο στην ζωή του καθενός!
Το αποτύπωμα και η σφραγίδα που άφησε κατά την επίγεια ζωή της, παρά το νεαρό της ηλικίας, καλύπτει και μετριάζει τον πόνο που αφήνει το γεγονός του δυστυχήματος. Αυτό ζητά και η ίδια απ’ όλους εμάς! Να μην πονάμε, να μην μας καταβάλλει η θλίψη, αλλά να χαιρόμαστε, γιατί εκπληρώθηκε ο πόθος της, αν και για τα ανθρώπινα δεδομένα με σκληρό τρόπο, να πάει κοντά στον Χριστό μαζί με τους ουρανίους προστάτες μας, τον Γέροντα Χρυσόστομο και την Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα!
Το γεγονός του δυστυχήματος έγινε τραγικότερο γιατί, μαζί με την Γερόντισσα Χριστονύμφη, έφυγε και μια άλλη αγαθή ψυχή, η αδελφή Ευπραξία, η οποία, παρά το σύντομο της παρουσίας της στο Μοναστήρι -μόλις τρία χρόνια είχε συμπληρώσει σ’αυτό- η προσπάθεια που κατέβαλλε ήταν αξιοθαύμαστη. Η γλυκύτητα στους εξωτερικούς τρόπους που την χαρακτήριζε, μαρτυρούσε την αγαθή προαίρεση της καρδιάς της! Η αγάπη της και η αφοσίωση στην Γερόντισσά της ήταν τέτοια, ώστε την αξίωσε ο καλός Θεός να περάσει μαζί της στην αιωνιότητα.
Ενώ αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει το γεγονός, μένει πλέον στα χέρια του Θεού και στο πάνσοφο Θέλημά Του κάθε ανθρώπινο «γιατί» και κάθε πίκρα που προκλήθηκε! Ο λόγος του Παύλου, «ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα», ηχεί αφυπνιστικά, αλλά και σαν βάλσαμο στις ψυχές μας. Αυτός, ο κορυφαίος απόστολος, ο οποίος έχει φθάσει έως τρίτου ουρανού, με σιγουριά μας προτρέπει να μη μας καταβάλλει ο υπερβολικός θρήνος, γιατί έτσι κάνουν αυτοί που δεν έχουν ελπίδα. Δεν ταιριάζει στους Χριστιανούς η απελπισία, γιατί η ελπίδα μας είναι ο Ίδιος ο Νικητής του θανάτου, ο Χριστός! Η ζωή της Γερόντισσας ήταν μια μαρτυρία Χριστού και οφείλουμε όλοι, τιμώντας την μνήμη της, να παραδειγματισθούμε από την ζωή της.
Ενώ βρισκόμασταν στο ξεκίνημα της νέας κοινής προσπάθειας, και προσπαθούσαμε να «χτίσουμε» πάνω στα θεμέλια που μας παρέδωσαν οι προκάτοχοί μας, θέλησε ο καλός Θεός να αλλάξει πάλι τα δεδομένα...
Άγνωστες οι βουλές του Θεού! Γενηθήτω, Κύριε, το Θέλημά Σου!
Πιθανόν να ήθελε να στείλει ηχηρό μήνυμα προς όλους!
Αν και ηχηρό, άκουσε άραγε κανείς κάτι;
Η απόδειξη της «επιτυχίας» της Γερόντισσας είμαστε εμείς όλοι, που εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς αυτήν, ο καθένας με τον τρόπο του και με όσα έχει ως παρακαταθήκη αφήσει η ίδια στον καθένα προσωπικά.
Τι κερδίσαμε από τον λόγο της, τις νουθεσίες της, την προσπάθεια και τον κόπο της, το μαρτυρικό τέλος της; Άλλαξε άραγε κάτι μέσα μας, ή μένουμε οι ίδιοι όπως και πριν; Αυτά τα ερωτήματα τα θέτει η Γερόντισσα με την κοίμησή της στον καθένα προσωπικά. Η κοίμησή της μάς φέρνει προ των ευθυνών μας, ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου και μας υποβάλλει το ερώτημα κατά πόσο εργάζεται ο καθένας, ώστε να βρεθεί έτοιμος εκείνη την ώρα!
Ας είναι αναπαυμένη η ψυχή της κοντά στον Θεό και στην γλυκιά Παναγιά, που τόσο αγάπησε. Ας ενώσει την φωνή της μαζί με τις φωνές των Γεροντάδων μας, παρακαλώντας πιο έντονα πλέον τον Πανάγαθο Θεό να μας δίνει παρηγοριά και ειρήνη στην ζωή μας! Ας παρακαλεί τον πυρφόρο Προφήτη να ενισχύει και να προστατεύει το μοναστήρι του, το οποίο αγάπησε και υπηρέτησε μέχρι τέλους!
Την ημέρα της κοιμήσεώς της στο Άγιο Όρος πανηγυρίζουμε τον Προφήτη Ηλία. Αυτό είναι θεϊκό σημάδι ότι ο προστάτης της Μονής διάλεξε την ημέρα του να την πάρει με το άρμα του και να την μεταφέρει στον θρόνο του Θεού!
Αιωνία αυτής η μνήμη!
