«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...»
Ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον γυμνὸς εἰς
κρίσιν ἵστατο καὶ ἐν σιαγόνι ράπισμα ἐδέξατο ὑπὸ χειρῶν ὧν ἒπλασεν
Ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο της
αγάπης του Δημιουργού για το δημιούργημά Του;!
Γνώριζε ο Δημιουργός, όταν έπιανε στα χέρια Του το χώμα
για να φτιάξει τον άνθρωπο, ότι το ίδιο το δημιούργημα θα Του άπλωνε αυτά τα
χέρια και θα τα κάρφωνε στον Σταυρό...
Ω, της απεράντου αγάπης Σου Χριστέ μου!
Αυτό το αίμα, που έτρεξε από της πληγές Σου, ας είναι
αιτία να κατακαύσει τις πληγές της καρδιάς μας, μ' αυτήν την θεϊκή φωτιά που
κατακαίει χωρίς να αφήνει στάχτες, και καθαροί να αντικρίσουμε το Φως της
Αναστάσεώς Σου!
[Φωτογραφίες
από το καρεώτικο αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου]
